Wake voor gewortelde kinderen; ditmaal voor Isaac van 17, Sarah van 11, Rejoice van 7 jaar en hun moeder Lydia. Opeens werd het gezin, na 9 jaar verblijf in het AZC Emmen, opgepakt door de Dienst Terugkeer en Vertrek en vastgezet in detentiecentrum Zeist, met als doel om uitgezet te kunnen worden naar Nigeria. We stonden weer voor het hek. En ditmaal sprak Erik van Muiswinkel. Hij vertelde dat hij bij het Valentijnsdiner voor gewortelde kinderen Isaac ontmoet heeft. En hoe schadelijk het Nederlandse asielbeleid is voor de ontwikkeling van alle kinderen in het AZC. De aanhoudende onzekerheid over de lengte van de procedure geeft stress bij ouders en hun kinderen. Hij roept alle parlementsleden dan op om hun verantwoordelijkheid te nemen. Concrete invulling hiervan is (vind ik): Betrek het kinderrechtenverdrag bij de toekenning van verblijfsrecht voor gewortelde kinderen en hun ouders. ‘Laat ze blijven’ gezongen door Youp van ‘t Hek klonk door de geluidsbox. Vanaf het hek aan de voorkant liepen we in een stille tocht door het bos naar de achterkant van het complex. Onderweg werden we gebeld door Isaac. Bij de hoge muur aangekomen maakten we opnieuw contact met het gezin. Door hun namen te roepen en te schreeuwen: wij zien jullie. Jullie horen hier. Jullie zijn al thuis. Na een indringende stilte hoorden we Lydia, Isaac, Sarah en Rejoice roepen: we horen jullie! Dank voor alles! Onder het zingen van ons wakelied: we shall overcome, liepen we terug. Een jongetje van 8 liep met mij voorop! Hij had veel vragen: is er wel een speeltuin daar achter die muur? Waarom zijn die kinderen in de gevangenis? Hoe lang zijn ze in Nederland? Op mijn antwoord: al 9 jaar, antwoordde hij: ze horen hier, niet in de gevangenis. Daarna vroeg hij: hoeveel kinderen zijn dat die in de gevangenis moeten? Ik antwoordde: het zijn er 300; met hun broertjes en zusjes en hun ouders gaat het om 1000 mensen. Opeens schalde de megafoon door het bos: Every kid shall be free! Let it be!
Bij deze Simone Visser.
