Categorie archieven: Wake verslag

N.a.v. de extra wake van 14 juli verscheen er in het kerkblad van de Paaskerk in Baarn een artikel geschreven door Kees Kruijswijk Jansen

Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God.

Deze zomer citeerde ds Jos van Oord in de dienst in de Paaskerk een jongen, “Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Ze waren bij de omheining van Kamp Zeist. Ze stonden bij de hoge muur waarachter de gezinnen die uitgezet moeten worden, worden vastgehouden tot het moment van vertrek. Het was het Kyrië moment in de dienst dat Jos erover sprak, een moment van ‘Heer, ontferm U’. Je zou willen, zei hij, dat de vrijgevigheid van God zou doorwerken in de besluiten van onze bestuurders. Jos zei ook “Hoe je God ook ziet, hij/zij staat voor vrijgevigheid. Dat moet onze geest prikkelen, op de been zetten naar mildheid, welwillendheid, ruimhartigheid. Zo geef je Gods vrijgevigheid een menselijk gezicht.”

Ik stond deze zomer ook bij die muur, op een zondag in juli. Het was een extra Wake bij de poort van het detentiecentrum van kamp Zeist vanwege het gezin Babayants. Die week waren ze in alle vroegte van hun bed gelicht in het AZC in Emmen en naar Kamp Zeist gebracht en opgesloten. Ze zouden maandagavond op het vliegtuig worden gezet naar Oezbekistan, een vader en moeder met vier kinderen van 20, 14, 10 en 3 jaar. Tien jaar geleden vluchtten ze uit Oezbekistan, de jongste twee werden in Nederland geboren.

We liepen die zondag naar de muur waarachter het gezin werd vastgehouden. Zo’n honderd mensen waren er, waaronder het voetbalteam van de twintigjarige zoon, de dansgroep van het oudste meisje en de schoolklas van haar jongere zusje. Ook Defence for Children was er vanwege de zorg om de kinderen. Vanuit de Paaskerk waren Hillie Klingenberg en ondergetekende daarbij.

De namen van de gezinsleden werden gescandeerd, Aram, Ariana, Amelia, Aleksa, en die van de ouders Aleksandr, Karina. Aangrijpend was hun reactie, het bonzen op de ramen, hun stem uit het gebouw. Onze schaamte was voelbaar, hoe in ons vrije land met asielzoekers, en zeker met de kinderen wordt omgegaan.

Op de dag van de uitzetting, de maandag, zou de voorzieningenrechter hun zaak nog eens bekijken. De uitkomst daarvan is dat hun zaak wordt uitgesteld, dat de minister beter moet motiveren waarom het voor de kinderen veilig genoeg is om naar Oezbekistan terug te keren. De jongste twee zijn daar nooit geweest, immers geboren in Nederland. Voorlopig mag het gezin hier blijven.

Is een Wake dus zinvol? Je kunt tegenwerpen dat het gaat om uitgeprocedeerde asielzoekers. De rechter heeft toch gesproken?! Ja, maar het zijn geen criminelen die achter de tralies moeten, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. In de zitting op maandag zei de landsadvocaat dat het de schuld van de ouders is dat ze het zo lang gerekt hebben om in Nederland te blijven. De reactie van een van de kinderen was dat je de schuld van de ouders niet mag verhalen op de kinderen. Die woorden staan ook in de bijbel, lang geleden schreef de profeet Ezechiël ze in zijn boek. Kinderen mag je niet, nooit, afrekenen op wat hun ouders hebben gedaan of nagelaten.

“Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Is een Wake daarom zinvol? Bij iedere waken is het voelbaar dat het om mensen gaat, mensen die alles hebben achtergelaten omdat hun leven bedreigd werd. Deze mensen die geen criminelen, maar wanhopig, mensen die het waard zijn om ze een hart onder de riem te steken, om ze te laten voelen dat er nog mensen zijn die hen ter harte gaan. Het gaat niet om het ontkrachten van een rechterlijke uitspraak, maar het gaat om mensen die alles achter hebben gelaten omdat het niet veilig voor was om te blijven waar ze waren. Ze hunkeren er naar om te leven, net als wij. Het is zinvol om hun namen te noemen en ze zo aan de vergetelheid te ontrukken.

Het is mooi dat het gezin uitstel heeft gekregen, laten we hopen en bidden dat het uitstel geen afstel wordt, dat er iets zichtbaar mag worden van de vrijgevigheid van God.

Kees Kruijswijk Jansen

foto’s: veel belangstelling uit Emmen en support van Defence for Children

Als onderdeel van ‘De situatie nu’ werd op de wake van 1 september een opiniestuk van Bas Keemink, dat vrijdag 30 augustus 2024 in Trouw stond, voorgelezen.

Op woensdag 14 augustus bezocht de minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber het detentiecentrum van Rotterdam. Ze was erg complimenteus over het centrum en de werknemers. Op haar sociale media stond dat werknemers hier ‘fantastisch’ werk doen en in een persbericht dat de werknemers volgens haar een ‘medaille’ verdienen. Pijnlijk, aangezien de instelling al sinds de opening in 2010 onder vuur ligt vanwege zelfmoorden, racisme, onrechtmatig inzetten van collectief straffen, isoleercellen en visitaties en het feit dat het centrum op een gevangenis lijkt, terwijl dit niet mag.
In het detentiecentrum Rotterdam zitten driehonderd onschuldige mannen vast. Zij hebben geen strafbaar feit gepleegd, maar worden vastgehouden omdat ze geen verblijfspapieren hebben. Nederland kent drie verschillende vreemdelingendetentie- centra en die van Rotterdam staat, op z’n zachtst gezegd, niet bekend als het beste. Zowel in 2013 als in 2015 pleegde een gedetineerde zelfmoord in het centrum.
In 2013 ging het om de Russische activist Aleksandr Dolmatov en in 2015 pleegde een Zuid-Afrikaanse man zelfmoord. In plaats van te stoppen met het vastzetten van onschuldige mensen heeft het detentiecentrum een andere oplossing bedacht om zelfmoorden tegen te gaan. Uit een rapport van Amnesty International, Dokters van de Wereld en het Landelijke Ongedocumenteerden Steunpunt in 2020 blijkt dat bij vermoedens van suïcidaliteit mannen in een isoleercel worden gezet. Dit gebeurt bijvoorbeeld een dag voor uitzetting.
Hier stopt de kritiek niet. In 2023 meldde een rapport van de Raad van Europa dat er in het detentiecentrum sprake is van geweld en racistische opmerkingen van werknemers tegen gedetineerden. In hetzelfde rapport staat dat gedetineerden vaak 23 uur in hun cel worden opgesloten en maar één uur per dag mogen ‘luchten’. De reden? Personeelstekort. Het is nogal cynisch dat de krapte op de arbeidsmarkt ervoor zorgt dat potentiële werknemers nog slechter worden behandeld in plaats dat ze gewoon mee mogen draaien in de maatschappij.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de kosten. Een gedetineerde in het detentiecentrum kost 250 euro per nacht. Velen zitten achttien maanden vast, om vervolgens te worden ‘geklinkerd’: op straat gezet. Waarom? Het uitzetten lukt niet. Een paar maanden later worden ze dan ergens gesignaleerd en weer naar het detentiecentrum gebracht waar alles weer van voren af aan begint.
Het centrum voelt daarmee vooral als een falend deportatiecentrum. Het enige dat het veroorzaakt is mensenleed en onnodige kosten.

Bas Keemink is journalist en filosoof

Op 8 april hebben ruim 70 mensen, waaronder 20 kinderen hebben deelgenomen aan de extra wake voor de familie van Hamoudi (8 ), Omar (7), Hassan (5) en Julia (bijna 1 uit Katwijk. Het gezin verblijft nu al 7 jaar in Nederland, in afwachting van een verblijfsvergunning. En nu worden de kinderen met hun ouders een veilige toekomst ontnomen, door hen eerst vast te zetten in een detentiecentrum met het oog op daarna uitzetten naar Jordanie. Tijdens de wake riep Herman Stomphorst (Childsupporto) op om de rechten van het kind te betrekken bij de besluitvorming door de rechter. Kinderen uit het AZC hieven hun spanborden omhoog! ‘Waarom blijven kinderen zo lang zonder verblijf?’ Denk aan de toekomst van kinderen! Een eerlijk kinderpardon’. Vervolgens wandelden we door het bos naar de achterkant van het detentiecentrum (7000 stappen). Daar hebben we de namen van de kinderen en hun ouders geroepen; over de hoge muur heen. Hamoudi, Omar, Hassan, Julia, Ibrahim en Zein: we zijn hier voor jullie! We komen op voor een nieuw kinderpardon, dat gewortelde kinderen en hun ouders een toekomst hebben in Nederland. We shall overcome, someday, we believe!

Uitgesproken door Gijs Wildeman op de wake 5 mei 2024

Vandaag 5 mei 2024 , vieren we onze bevrijding. Vanzelfsprekend dat vieren toch? We waren vijf jaar van 1940 – 1945 bezet door het nazi regiem van de Duitsers. Meer dan 100.000 Nederlandse joden, Sinti’s en Roma’s zijn op
beestachtige wijze behandeld en vergast, vermoord in de vernielingskampen zoals Auswitschz, Sobibor, en meer In
totaal waren er rond de 250.000 Nederlandse oorlogsslachtoffers. Duizenden buitenlandse soldaten lieten het leven om
ons te bevrijden. Ja, dan mag je dankbaar zijn en dan kun je de vrijheid vieren. Laat het rood, wit en blauw wapperen.

En toch hebben mensen ook soms moeite om het te vieren. Want 79 jaar na onze bevrijding is er volop oorlog. Tussen
Rusland en Oekraïne tussen Israel en Hamas waar Palestijnse burgers de dupe van zijn, alles kwijt en honger. In
Soedan is een burgeroorlog en miljoenen mensen moeten vluchten. Doodgaan in de Sahel landen is er elke dag en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. En je voelt het in die 79 jaar van vrede dat de oorlog weer dichtbij is. Reden te meer om die vrijheid vast te houden. En dat we ook anderen de vrijheid gunnen. Aan vluchteling bijvoorbeeld, wan let
wel, je vlucht niet zo maar voor de lol. Nee, ze komen uit oorlogsgebieden en van plekken waar de honger is en armoede. Vluchten en in handen van mensensmokkelaars, neer gezet op gammele boten met een grote kans dat je kunt verzuipen en als je het dan al haalt kom je in smerige kampen terecht, vol en de hygiëne is ver te zoeken. Het lijken soms wel concentratie kampen.
En hier in Nederland waar we onze vrijheid vieren zijn er politieke partijen al maanden bezig om van alles te bedenken om de vluchtelingen opvang te stoppen de grens te sluiten en nog liever ze uit te zetten. Je schaamt je toch
rot als Nederlander vooral op Bevrijdingsdag En die partijen weten toch dat er Europese regels zijn waar je je aan te houden hebt. Gastvrij Nederland? Hoe onfatsoenlijk we waren tegen die paar Nederlandse Joden die terug kwamen, we woonden al in hun huizen en gebruikten het meubilair. We lieten ze nog boetes betalen die ze voor de oorlog gekregen hadden.
Vrijheid, ja zeker voor ons zelf. Voor de vluchtelingen moest er zelfs een wet komen om gemeenten te dwingen ze op
te nemen. Ik lees en hoor wel dat je de herdenking van WO II op 4 mei niet moet verwarren met andere zaken. Ik durf dan te zeggen dat je de ogen sluit voor de werkelijkheid. We herdenken toch ook de schatoffers van de Vredesmissies in Korea, Libanon, Afghanistan, Mali en meer. Altijd weer oorlog. Twee of meer partijen die elkaar naar het leven staan. En vaak ook nog met de gedachte dat de Eeuwige aan hun kant staat. Maar de Eeuwige vindt oorlog zinloos het geeft allen maar verdriet. En de hoge dames en nog veel meer de Hoge heren bedenken die strijd en de kleine mens is de dupe. De soldaat sneuvelt en de burger lijdt honger en moet vluchten. Dat zijn dan toch mensen die je op moet vangen waarvoor je bezig moet zijn. Die recht hebben op een eerlijke procedure en Gelukkig is er dan
Vluchtelingenwerk Nederland. In 2023 werden er 73.000 personen geholpen met de asielprocedure, 37000 mensen werden maatschappelijk geholpen om zich maatschappelijk te settelen. En voor 4000 mensen werd gezinshereniging aangevraagd. En zeker er zijn heel veel mensen die gastvrij willen zijn.
Veilige en georganiseerde duurzame migratie is wat Europa moet doen in het belang van de landen zei Paus Franciscus vorig jaar tegen groepen jongeren. Anders bestaat het risico dat de toekomst van mensen wordt uitgewist en barrières rechtvaardigt en zo levens verbrijzeld worden aldus de Paus.
Alle mensen moeten in vrijheid worden geboren en hebben recht op leven in veiligheid. Als je slachtoffer bent heb je het recht om naar een ander land te gaan en te vragen jou te beschermen.
Laten we geloven en hoe dan ook blijven hopen dat eens de dag zal komen dat de zwaarden zijn omgesmeden tot ploegijzers en allen die na ons komen niet meer weten wat oorlog, honger en geweld en discriminatie is. Vluchten niet meer nodig is. En wij hier niet meer hoeven te staan.

Désirée Olivieira

Wake Zeist is gericht op de onschuldigen die ingesloten zijn in de Gesloten Gezinsvoorziening van het Justitieel Complex Zeist. Wij waken uit respect voor hun menselijkheid.

Daarom wil ik hier geen inhoudelijke uitspraken doen over de vele conflicten en de brandhaarden in de wereld, de vluchtelingenstromen, problematiek rond asiel, migratie en opvang van vreemdelingen.

‘Hoop’ is het thema van deze wake.

Hoop putten wij uit lichtpuntjes in de dagelijkse werkelijkheid, uit de oude verhalen van God en mensen, uit bidden en het weten en ervaren dat de Eeuwige er wil zijn voor alle mensen als licht op ons en hun pad.

Voor de mensen in de gesloten gezinsvoorziening verzorgden wij in de week voor Pasen fruitpakketjes, komende week mogen we tulpen voor het Suikerfeest brengen. Zo hopen we een lichtpuntje te zijn in de op dit moment uitzichtloze situatie van ingeslotenen.

Lichtpuntjes zijn voor mij schrijvers als Babah Tarawally en Ismaïl Mamo, die zelf ooit gevlucht zijn naar Nederland. Zij benadrukken wat de vluchteling meebrengt en te geven heeft en zo bewegen zij ons de focus te verleggen van vluchtelingen als mensen die nemen, kwetsbaar zijn en opgevangen moeten worden, naar mensen met talenten en expertise (Tarawally), naar de mensen en verhalen achter de vluchtelingencrisis, naar wat mensen komen brengen (Mamo)

De fruitpakketjes heb ik woensdag voor Pasen gebracht. De twee weken ervoor was het aantal ingeslotenen ’stabiel’: 21 personen van wie 5 kinderen, altijd met de kanttekening dat dit per dag kan veranderen.

Dinsdagochtend werd ik gebeld: krijg je het voor elkaar extra fruit mee te brengen? De aantallen zijn omhooggeschoten: 40 ingeslotenen waarvan 9 kinderen.

Waar ik dacht dinsdag na werktijd mijn 25 pakketten dicht te knopen, startte ik met het maken van 25 nieuwe en had woensdagochtend een auto vol wiebelende dozen met fruitpakketjes.

Door een misverstand, kon ik niet met de auto via de gate naar hek vlak bij de Gesloten Gezinsvoorziening rijden. De auto moest op de grote parkeerplaats bij de receptie blijven staan.

Samen met de pastor heb ik de pakketjes op een theewagen geladen en samen hebben we de fruitpakketjes rondgebracht.

Tijdens onze ronde troffen we de imam. Hij had al via de pastor verzocht met het Suikerfeest geen zonnebloemen te brengen zoals ik voorgaande jaren gedaan heb, maar tulpen. Deze passen beter bij het moslim geloof. We hebben nu afgesproken dat ik voor zo veel mogelijk kleuren zorg, dat is het meest feestelijk.

Bij het klaarmaken van de Kerst- en Paasattenties hou ik er altijd rekening mee dat het aantal ingeslotenen per dag kan veranderen. Overdadige hoeveelheden bezorgen is niet de bedoeling, ruim voldoende wordt gewaardeerd. Wat overblijft wordt in de tijd na het deelmoment gegeven aan wie het dan goed kan gebruiken. We hebben iets achter gelaten bij de balie van de Gesloten Gezinsvoorziening. Voor het personeel en de ingeslotenen die daar langslopen. En we hebben fruit klaargezet voor bij de iftar maaltijd later op de dag.

Met de pastor liep ik langs de huisjes. We troffen de mensen bij hun voordeuren, sommigen heel erg onwennig, anderen open en blij verrast, een vrouw hielp opgewekt met opruimen met de dozen die steeds leger werden. 

Het gebaar van het geven werd gezien en gewaardeerd, de ontmoetingen waren kort, hooguit 2 minuten per huisje. Uitwisseling in woorden was er weinig, doordat mensen niet of nauwelijks Nederlands spreken en Engels of Duits ook meestal niet hun moedertaal is. Ikzelf had mijn standaardzinnen in het Frans en Spaans niet paraat.

Het is bijzonder nu helemaal binnen geweest te zijn. Tijdens de voorbereiding realiseer ik me altijd dat ons gebaar essentieel en dubbel is. Nu zag en voelde ik het nog meer. Ik heb de vrijheid mijn eigen keuzes te maken en te vragen het gebouw in en uit te wandelen. Mijn mogelijkheden me te bewegen waar en hoe ik wil zijn bijna grenzeloos. De ingeslotenen hebben al die vrijheid niet. Ze komen uit ellendige omstandigheden en zitten nu achter hoge hekken met geen ander beeld voor ogen dan ellende en beperking.

Ik realiseer me nu dat het gebaar van geven voldoende was in het moment van de ontmoetingen en woorden in welke taal dan ook soms beter achterwege kunnen blijven.

De rode draad van deze eerste wake van 2024 is ‘woestijn’

7 januari 2024

Elke 1e zondag van de maand waken en bidden wij bij Justitieel Complex
Zeist. Aan het begin van dit nieuwe jaar nodigen wij u en jou uit, daar met ons stil te staan bij de mensen in de gesloten gezinsvoorziening. Vreemdelingen ze genoemd, vluchtelingen zijn het en vooral: mensen. Volwassenen en kinderen lijdend onder vervolging, oorlog, conflict, geweld, armoede, milieurampen, onvrijheid of discriminatie. Mensen die vrede en veiligheid zoeken in ons land, maar hier niet welkom zijn en ons land gedwongen weer moeten verlaten. Laten we niet onze ogen sluiten of wegkijken, maar er zijn juist voor deze medemensen.
Wij willen niet wanhopen en blijven hopen en bidden dat de overheid en politiek zich open stellen en zullen werken aan een meer humaan vreemdelingenbeleid.

De vreemdelingen hierachter in detentie hebben geen stem. Laat iemand voor hen spreken.

Asielzoekers in Nederland krijgen steeds meer de schuld van alles. De criminaliteit, de woningnood, de te hoge uitgaven van de regering.

Laat iemand hen recht doen, en uitspreken hoe het feitelijk is.

De ontwikkelingen in Den Haag jagen ons angst aan . Laat ons het land vertellen dat wij niet zullen stoppen solidair te zijn met hen die onrecht wordt aangedaan.

door Klaas Eikelboom

De situatie nu zoals uitgesproken op de wake van 6 augustus 2023 voor het detentiecentrum Zeist.

Het is de eerste keer dat we hier bij elkaar zijn na de val van het kabinet. We krijgen verkiezingen. Het kabinet is gevallen over verschil van inzicht over onze omgang met de vreemdeling. Dat zal ook de inzet worden van de verkiezingen. Wij moeten ons daar op voorbereiden. En ik wil onze tijd hier gebruiken met wat oefeningen voor die voorbereiding.

Eerst een korte inleidende vraag aan jullie. Hoe bereiden jullie je voor op de verkiezingen? Een van de antwoorden was het doornemen van de verkiezingsprogramma’s.

Nu komt er een klein stukje politieke theorie. Het zal gaan tussen links en rechts. Beide vleugels hebben hun lievelingswoorden. Links zal het hebben over solidariteit. Dat hoop ik tenminste. Maar rechts, rechts is dol op het woord vrijheid. Er is zelfs een partij die dat in zijn naam heeft opgenomen.

Vrijheid kan echter van alles betekenen. Er hang veel vanaf hoe je het invult. Daar gaan de volgende drie oefeningen over. Maar eerst laat ik een stuk muziek horen.

Voor iemand uit Rusland heeft dit stuk muziek een extra betekenis. Even terug in de geschiedenis naar 1982. Brezhnev was de leider van de Sovjet-Unie en toen hij overleed was het onzeker wie hem op zou volgen. Terwijl zijn potentiële opvolgers onderling probeerde uit te maken wie zijn positie ging overnemen, durfden ze bij het nieuws niets naar buiten te brengen. De oplossing van de radiozenders was om de hele dag Het Zwanenmeer van Tjaikovski te spelen. Dat werd ook het draaiboek voor de opvolging van Tsjernenko en Andropov. Het zwanenmeer betekent dat de machthebbers je niet informeren over de gebeurtenissen die uiteindelijk wel jouw leven gaan bepalen.

En toen in 1991, na de val van de muur, opeens het Zwanenmeer op de radio gespeeld werd, had dit het effect van een noodsignaal. Er was een coup poging gericht tegen Gorbachov. Duizenden burgers gingen als antwoord de straat op en konden zo de afloop beïnvloeden.

Nu is het anders. De ene na de andere televisiezender in Rusland wordt ongewenst verklaard. De onafhankelijke zender TV Rain eindigde haar laatste uitzending vanuit Rusland met het Zwanenmeer. De boodschap is duidelijk. Er is niemand meer om je te informeren over wat er nu eigenlijk gebeurt in Rusland. En soms tekent iemand met een spuitbus een paar danseressen op een viaduct in Moskou, als minimale vorm van protest. Het regime haalt dat dan gelijk weg.

Dit is de eerste de oefening. Besef dat vrijheid is dat je kunt benoemen wat je ziet en praten over wat je meemaakt. Hier in Nederland kan dat, zonder dat je gebruik hoeft te maken van allerlei codes. Gebruik die vrijheid.
En TV Rain zendt nu uit vanuit Amsterdam. Dus de vrijheid die we hier hebben (of nog hebben), kan bijdragen aan de vrijheid van anderen.

De tweede oefening gaat over de vrijheid in ons denken. Er is oorlog in Europa. Wat was de laatste oorlog waarin Nederland betrokken was? En bedoel ik Nederland alleen, dus niet in een coalitie met andere landen. Wie weet dat? Een aantal bezoekers van de wakes noemen terecht de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog.

Wij krijgen deze oorlog op school onder de naam politionele acties.
Het was een oorlog en werd veroordeeld in de eerste VN-resoluties. Een oorlog met oorlogsmisdaden en veel burgerslachtoffers. Noch steeds wordt in Nederland de term woord politionele acties gebruikt. En als de Russen het hebben over de z.g. Speciale operatie keuren we dat af. Hoe werkt dat? Subtiele leugens zijn vaak succesvol omdat ze ons beschermen tegen de onaangename waarheid. Oefen je er in om weerstand aan dit mechanisme te bieden.

Voor de derde en laatste oefening gebruik ik een citaat van Navalny. Hij is recent opnieuw veroordeeld en zijn gevangenisstraf is met twintig jaar verlengt: En tijdens dit proces brengt hij het volgende naar buiten:

Iedereen in Rusland weet dat als je recht zoekt via de rechter je volkomen weerloos bent. Je kunt beter de hoop opgeven. Dit land wordt namelijk geregeerd door een crimineel. Conflicten worden opgelost door te dealen, door om te kopen, door te bedriegen en te verraden en alles wat mensen in het leven ter beschikking hebben, maar niet meer door een wet.

En vervolgens maakt hij een sneer na de afloop van de meest recente coup en de deal met Wagner.

Wij hebben in Nederland wat hij nastreeft voor Rusland, en waar hij een zware prijs voor betaald n.l. de rechtstaat. In een rechtstaat heb je wetten. Die zijn toegankelijk voor iedereen. Oefen je er in om op te merken wanneer wetten worden vervangen door deals. Want deals zijn niet bereikbaar voor iedereen. Die kunnen alleen afgesloten worden door en voor mensen die macht meebrengen aan de onderhandelingstafel.

Ik eindig met een voorbeeld. In de week na de val van het kabinet sloot Mark Rutte onder twijfelachtig mandaat een deal met de leider van Tunesië. Worden de mensenrechten hierbij gewaarborgd werd hem hier gevraagd. Natuurlijk, dat hebben we afgesproken.

Situatie nu n.a.v. de Studium Generale avond, een initiatief van de Universiteit van Utrecht, over het asielbeleid (Bob Horjus -Zeist).
Een puntsgewijze samenvatting:
• Het huidige beleid leidt tot allerlei chaos. De crisis is ‘gemaakt’. De opvang is recent onrealistisch afgeschaald. Het is met alle geo-politieke en klimaat- en natuur crises verstandig om ongeveer 20.000 plekken paraat te hebben en dat zijn er nu veel te weinig geweest.
• Mogelijk beïnvloed door Rutte’s onrealistische uitspraak ten tijde van de Turkije deal: ‘We mikken op 0 instroom’.
• Kleine opvanglocaties werken beter dan grote >> te weinig mogelijkheden voor integratie, moeilijker te managen.
• De politiek luistert niet echt naar wetenschappers. Waarschijnlijk omdat ze bang is voor ‘het electoraat’.Ze nemen de leiding niet, maar volgen het electoraat.
• Het electoraat is gevoelig voor framing> Er wordt veel focus gelegd op wie niet mag komen en niet op wie wel (graag) mag komen.
• Asielzoekers hebben dezelfde belangen als Nederlanders. Ze worden tegen elkaar uitgespeeld in het woningtekort. Ze worden geframed als woon-concurrenten, maar er is gewoon een slecht woonbeleid gevoerd door de overheid.
• Oproep: Laat asielzoekers en illegalen werken. We hebben de arbeidskrachten nodig. Ze leveren dan geld op (belastingen), kunnen in hun levensonderhoud voorzien en hoeven niet met belastingcenten onderhouden worden.
• Historisch (voor 1814) waren grenzen meer bedoeld om aan te geven waar de invloed van staten eindigde en begon. Mensen liepen in en uit waar men de meeste levenskansen had. Onze strenge bewaking houdt mensen tegen maar bevordert ook dat mensen niet meer zelf weggaan. Argument is: als ik wegga kom ik er nooit meer in.
• Het zou ethisch beter zijn als we een eerlijke handelspolitiek zouden hebben (niet alleen grondstoffen importeren, maar ook eindproducten, omdat dat werkgelegenheid in de regio schept).
• Opvang in de regio is al staand beleid. UNHCR zorgt al voor opvang in de regio.