Situatie nu n.a.v. de Studium Generale avond, een initiatief van de Universiteit van Utrecht, over het asielbeleid (Bob Horjus -Zeist).
Een puntsgewijze samenvatting:
• Het huidige beleid leidt tot allerlei chaos. De crisis is ‘gemaakt’. De opvang is recent onrealistisch afgeschaald. Het is met alle geo-politieke en klimaat- en natuur crises verstandig om ongeveer 20.000 plekken paraat te hebben en dat zijn er nu veel te weinig geweest.
• Mogelijk beïnvloed door Rutte’s onrealistische uitspraak ten tijde van de Turkije deal: ‘We mikken op 0 instroom’.
• Kleine opvanglocaties werken beter dan grote >> te weinig mogelijkheden voor integratie, moeilijker te managen.
• De politiek luistert niet echt naar wetenschappers. Waarschijnlijk omdat ze bang is voor ‘het electoraat’.Ze nemen de leiding niet, maar volgen het electoraat.
• Het electoraat is gevoelig voor framing> Er wordt veel focus gelegd op wie niet mag komen en niet op wie wel (graag) mag komen.
• Asielzoekers hebben dezelfde belangen als Nederlanders. Ze worden tegen elkaar uitgespeeld in het woningtekort. Ze worden geframed als woon-concurrenten, maar er is gewoon een slecht woonbeleid gevoerd door de overheid.
• Oproep: Laat asielzoekers en illegalen werken. We hebben de arbeidskrachten nodig. Ze leveren dan geld op (belastingen), kunnen in hun levensonderhoud voorzien en hoeven niet met belastingcenten onderhouden worden.
• Historisch (voor 1814) waren grenzen meer bedoeld om aan te geven waar de invloed van staten eindigde en begon. Mensen liepen in en uit waar men de meeste levenskansen had. Onze strenge bewaking houdt mensen tegen maar bevordert ook dat mensen niet meer zelf weggaan. Argument is: als ik wegga kom ik er nooit meer in.
• Het zou ethisch beter zijn als we een eerlijke handelspolitiek zouden hebben (niet alleen grondstoffen importeren, maar ook eindproducten, omdat dat werkgelegenheid in de regio schept).
• Opvang in de regio is al staand beleid. UNHCR zorgt al voor opvang in de regio.
Categorie archieven: Wake verslag
Foto’s 5 maart 2023


Gebed Wake
Gebed voor 5 maart

Grote God,
Als er muren voor ons staan,
doe ons dan de gaten zien
waar het licht doorheen valt,
waardoorheen we verder kunnen kijken.
Als er bergen voor ons oprijzen,
doe ons dan de paadjes zien
waar onze voeten kunnen gaan,
waarlangs we verder kunnen komen.
Als de mist ons overvalt,
doe ons dan de kansen zien
om stil te staan, stilte te voelen
waarin we bij U kunnen komen.
En God, misschien,
als we moed hebben,
help ons dan het ook te maken:
die gaten, die paadjes, die kansen.
Amen
uit Petrus gebedenboek; Harmke Heuver.
Wakes 2023
- 5 februari 2023 – Gebed Wake 5 februari
- 5 maart 2023 – Gebed Wake en Situatie Nu
- Foto’s 5 maart 2023
- Goede Vrijdag 7 maart 2023 – Waarom waken wij?
- 7 mei – Gebed Wake 7 mei
Gebed wake 6 november
Eeuwige,
Wij bidden voor de mannen, vrouwen en kinderen die op de vlucht voor geweld, armoede of natuurrampen, op zoek naar vrede en gerechtigheid, op zoek naar een betere wereld gestorven zijn.
Denkend aan de slachtoffers van de brand in het uitzetcentrum op Schiphol in 2015, voor de mensen die gestorven zijn aan de grenzen van Europa, voor de mensen die omkwamen tijdens hun vlucht over zee, door de woestijn of in de vluchtelingenkampen met hun vele kinderen zoals op Lesbos, voor de mensen die uit wanhoop zelfmoord pleegden omdat ze teruggestuurd werden, voor de mensen die stikten of bevroren tijdens hun vlucht in het
laadruim van een schip, vliegtuig of vrachtwagen.
Wij bidden voor hun moeders, vaders, partners, familie en vrienden die achterbleven en nu in onzekerheid of in verdriet om hun overledenen leven.
Eeuwige kan het? Dat de ogen van onze politieke leiders openen en ze doordrongen raken van de noodzaak van het delen van vrede, recht, kennis en rijkdom?
Wij bidden voor onszelf om moed en kracht!
Amen
Briefje van Anisa aan haar klas
Op 25 september 2022 hebben we een extra wake gehouden voor Anisa, een meisje van negen dat naar Iraan uitgezet dreigt te worden. Ze heeft een briefje geschreven voor haar klas, en dat aan Esther van Dijken, die haar kwam bezoeken meegeven.

Esther heeft dit briefje tijdens de wake voorgelezen. Je kunt het hieronder terugluisteren.
Mussenvlucht
Als de nacht enkel een dak is voor degenen die nooit
een hand boven het hoofd gehouden is, als je eenmaal
begrijpt dat het woord nooddruft uit een gebed het gebrek
betekent aan bed en brood, aan heb-me-lief: niemand
weet hoe een vluchtauto eruitziet totdat je er een bestuurt.
Als je hoopt dat de oorlog ver weg is, maar het een
parasiet blijkt die zonder toestemming in je meereist,
en je ligt, je ligt het wachten uit. Soms verschijnt er een
belofte aan de horizon, toch volgt er altijd zonsondergang
waardoor het donker weer komt, duisternis die steevast
een bivakmuts draagt: je herkent zijn ogen van verre,
al weet je dat niemand het donker erbij lapt, inschikkelijkheid
is het eerste woord dat je hier leert – je bent een logé
zonder toilettas, maar met een hoofd vol nachtmerries.
Als de dag als laaghangend fruit voor je hangt en er wordt
gezegd dat je er niet van mag eten, als je altijd in de wacht
wordt gezet, als men je haat enkel omdat men zelf bang is
gehaat te worden, ze je een gelukzoeker noemen,
terwijl je, als je mocht kiezen, heus de voorspoed elders
zou zoeken, want ieder paradijs is een luchtkasteel
voor hen die uit hun geboorteland wegmoeten.
Als je alles kwijt bent wat je dierbaar is: huis, haard,
waardigheid, kind. Als je bij aankomst al ziet
dat men de armen niet open maar op elkaar
geklemd houdt, en je weet dat er niet veel nodig is
voor een thuis, enkel iemand die je warm begroet,
die zegt: weest niet bevreesd, gij gaat vele mussen
te boven. En die je dan van vleugels voorziet.
Door Marieke Lucas Rijneveld, gepubliceerd in de Volkskrant op 1 september 2022 en voorgelezen op de Wake 4 september van 2022.
Waarom staan we hier?
Waarom staan we hier? Het is nu de honderdzevenennegentigste wake na de brand in Schiphol
Het is ook iets meer dan twee en half jaar geleden dat de familie Andropov vanaf hier uitgezet werd naar Kiev. In het gebied waar de ouders oorspronkelijk vandaan kwamen. Donbass, we kennen de naam nu, was de oorlog al begonnen.
De oorlog in Oekraïne maakt veel los in Nederland. Hij neemt de hele aandachtseconomie in beslag.

Sommigen mensen vinden dat hypocriet. Bommen die op burgers gegooid worden, is dat nieuw. Zien we dat al niet jaren. In Tsjetsjenië, in Syrië, in Jemen, en in Israël. Waarom nu pas die verontwaardiging. Heeft het te maken met de huidskleur. Het is een terechte observatie.
Toch denk ik dat het niet slecht is. Als mensen op ons lijken wordt het eenvoudiger om ons voor te stellen dat oorlog ons ook kan overkomen. We zouden precies hetzelfde reageren. We zouden de kat in een boodschappen tas stoppen, een laatste selfie maken van onszelf voor het huis als afscheid, en met de auto op weg gaan naar vage vrienden, aan de andere kant van de grens, in de hoop dat ze een veilige slaapplaats voor ons hebben. We begrijpen nu eindelijk, dat mensen vluchten, niet omdat ze zo graag hier willen komen, maar omdat hun thuis vernietigd wordt. Eindelijk herkennen we ze weer als medemens.
Daarom staan we hier, om in de vreemdeling, in de vluchteling, de mens te erkennen.
Gaan we het volhouden? Zelensky, die deze week de Tweede Kamer heeft toegesproken uitte zijn zorg. Het lijkt wel of deze oorlog routine wordt. Straks verslapt de aandacht, en willen wij weer terug naar normaal. Hier, in Oekraïne hebben wij de luxe niet.
En we herinneren ons de toename van de vluchtelingen in 2015. Ook toen was er veel sympathie, en werd er veel hulp georganiseerd in Nederland. Later kwamen er beperkingen en regels, en werd het veel moeilijker om hier veiligheid te vinden. Het zit op een bepaalde manier in Nederland. Mijn grootmoeder was een vluchteling. Na het bombardement op Antwerpen in de Eerste Wereldoorlog stak zij de grens over. En als ik teruglees uit die tijd is dat een waarschuwing. Eerst werden de burgers van ons broedervolk gastvrij ontvangen bij de mensen thuis. Vervolgens ging men kampen bouwen. Misschien is over een paar maanden ook voor de Oekraïners huidskleur geen garantie meer voor een menswaardige behandeling.
Daarom staan we hier, om in de vreemdeling, in de vluchteling, de mens te erkennen, en dat vol te houden.
De Oekraïners krijgen steun, richting Rusland is er afkeuring. In het begin van de oorlog was hier een aanslag op een Russische supermarkt, terwijl de eigenaar uit Armenië komt. Muziekfestivals verwijderen stukken van Russische componisten. We proberen deze oorlog, de oorlog van Poetin te noemen. Toch zijn de effecten in hele Russische taalgebied te merken. Op het eerste gezicht overdreven, maar we beginnen dezelfde druk te voelen, zeker nu we net de berichten binnen krijgen van moorden op burgers in het noorden van Kiev.
Een groep Russische kunstenaars heeft gezocht naar een manier om hier mee om te gaan. Ze willen afstand nemen van Poetin, en het geweld wat hij veroorzaakt heeft. Ze zoeken naar symbolen om te laten zien, dat Rusland meer is dan Poetin, en dat hij niet alle Russen vertegenwoordigd, dat de Russen niet zijn eigendom zijn.
Ze hebben daarom een nieuwe vlag voor Rusland gemaakt. De rode baan, is vervangen door een witte baan. Rusland hoort niet te kiezen voor het rood van de oorlog, maar voor het wit van de vrede.

Om daar solidariteit mee uit te spreken, heb ik hierachter de Nederlandse vlag opgehangen. Deze heeft dezelfde kleuren als de Russische vlag, dus zo kan ik ook het rood verbergen.
We staan hier, om ook in een vijand, de mens te herkennen, hem aan te spreken en dat vol te houden.
Een van de manieren waarop de inwoners van Oekraïne, willen laten zien dat ze mens blijven, ondanks het geweld dat op ze wordt lost gelaten is door het maken van muziek. Ze spelen viool in de schuilkelder. Voeren het stuk ‘Alle menschen wirden Bruder” op, op het Maidan plein. Tegenwoordig zien we dat allemaal op Youtube. Uit solidariteit wil ik u een stukje laten horen van het Va pensiero van Verdi. Het werd geleden opgenomen in Odessa, dat nu weer onder vuur ligt. De geluidskwaliteit is niet al te best, maar het verwijst naar een vaderland in vrede waar nu zovelen naar verlangen.
Nieuwjaarsgroet WakeZeist 2022
Vrijheid. Het afgelopen jaar hebben veel mensen in Nederland geprotesteerd tegen vrijheidsbeperkingen. En vaak grepen ze terug op vergelijkingen uit de Tweede Wereldoorlog. Dat doen wij Nederlanders. Als wij een argument zoeken grijpen we terug op de heftigst periode van de Nederlandse geschiedenis. En dat wil ik nu ook met u doen. Ik wil me daarbij richten op de koningin, koningin Wilhelmina.
Vijf dagen na het begin Duitse bezetting vluchtte zij naar Engeland. Week ze uit staat er eufemistisch in de Wikipedia, het was voor haar veiligheid, en ze kreeg in Engeland asiel. Een aantal ministers vluchtten mee, en met elkaar vormden ze een soort regering. Over Nederland hadden ze niets meer te zeggen, ze hadden geen enkele reële macht meer. Regering-in-ballingschap heet dat. Maar één ding konden ze nog wel, een boodschap sturen naar hun achtergebleven landgenoten. We zijn er nog, was deze boodschap. Er is een alternatief. Het huidige moorddadige regime is niet de enige optie. Verzet je, en houdt vol. Koningin Wilhelmina stuurde boodschappen via radio Oranje. De Duitsers reageerden hier furieus op. Ze probeerden de uitzending te verstoren, en legden strenge straffen op voor het bezit van radio’s. Ze begrepen heel goed dat boodschappen uit de vrije wereld hun legitimiteit ondermijnen.
Zijn wij in Nederland in 2021 nog steeds vrije wereld? Politieke partijen aan de rechterkant verbinden zich graag aan dat ideaal, aan de vrijheid. Maar kunnen dissidenten uit andere landen hier beschutting vinden, zodat ze kunnen denken, dromen, en discussiëren over een alternatieve toekomst voor het land dat ze ontvlucht zijn.
Op 9 december was er in Nederland een rechtszaak. De eiser was een man uit de Islamitische republiek van Iran. Iran dat politieke tegenstanders opsluit, en soms executeert. Iran, waar het maken van een video op instagram, zonder hoofddoek, al voldoende om tot politieke tegenstander verklaard te worden. Iran een land waarin minderheden onderdrukt worden. De eiser vroeg om veiligheid. Hij was in Nederland politiek actief geworden, en had meegelopen in demonstraties, die vroegen om meer rechten voor de Ahwazi minderheid. Deze demonstraties kunnen hier in Nederland gehouden worden, in Iran volgen er strenge maatregelen. In de officiële rapporten stond het duidelijk opgeschreven, mocht deze man teruggestuurd worden, dan was hij zijn bestaan niet zeker.
De verweerder, onze staatssecretaris, wilde hem de vergunning onthouden. Ik twijfel stelt ze. Wellicht is deze man niet oprecht. Wellicht nam hij alleen deel aan de demonstratie om te voorkomen dat hij teruggestuurd zou worden.
Hoe zou dit er in de Tweede Wereldoorlog er uitgezien hebben. Zou Ankie Broekers Knol (of haar toenmalige Engelse collega) Wilhelmina ook aangesproken hebben. Mevrouw, misschien kunt u stoppen met die radio-uitzendingen. Dat deed u vroeger, toen u nog in Nederland woonde, ook niet. U weet heel goed, dat deze boodschappen u in de problemen kunnen brengen met het derde rijk. Misschien doet u dat alleen omdat u hier wilt blijven. Het is niet onze taak die problemen op te lossen. U kunt zich beter rustig houden en voorbereiden op uw terugkeer. Misschien kunnen de prinsessen al Duitse les nemen. De betekenis van het woord vrijheid zou hiermee veranderen.
Wat streeft deze staatssecretaris, namens ons, na. Iedere burger van Iran die op Nederlandse bodem komt, haar hoofddoek afdoet, zich bekeert, uitkomt voor zijn seksualiteit, politieke actief wordt, kan een beroep doen op onze grondrechten. Als wij het vrije westen zijn, zijn we het vrije westen voor de hele wereld. Vrijheid is besmettelijk, en laat zich moeilijk indammen. Toch probeert de staatssecretaris dat. Burgers uit Iran, moeten zich volgens haar zich gedragen zoals de regering in Iran dat wenst, zodat ze teruggestuurd kunnen worden. Ook hier, in ons land, kunnen ze dan niet ontkomen aan druk van hun regime. De IND wordt daarmee een uitvoerende instantie van de Ayatollahs.
De vrijheid waar de staatssecretaris voor staat is in feite slechts veiligheid voor onze eigen mensen, zodat die ongestoord hun leven kunnen leiden. Is dit echte vrijheid? Of is het slechts zorgen voor je eigen vrienden. Precies zoals ook de machthebbers in China, Syrië, Iran en Rusland dat doen.
De rechter heeft uitspraak gedaan. De staatssecretaris is in het ongelijk gesteld. De man uit Iran heeft een vergunning gekregen. Een grondrecht is gered.
Vrijheid is alleen vrijheid als er vrijheid is voor iedereen. Laten we dit in 2022 verdedigen.
(De hier geciteerde rechtszaak is terug te vinden op https://uitspraken.rechtspraak.nl/#!/details?id=ECLI:NL:RBDHA:2021:15273 en wordt iets meer toegelicht op https://www.stichtinglos.nl/nieuws).
WakeZeist November 2021 – De situatie NU

Vorige week waren we met een aantal mensen van de Wakegroep bij een demonstratie voor de in Nederland geboren Ljowa. De school had deze voor hem georganiseerd. Hij loopt het risico uitgezet te worden naar Armenië, het land van zijn ouders, waar hij zelf nooit geweest is.
En het is nu dat Ljowa, en vergelijkbare families in het nieuws komen. Dit vloeit voort uit de kinderpardonregeling die begin 2018 is afgesloten. De regering heeft toen belooft om gezinnen zonder asielstatus, maar met een kind dat al vijf jaar in Nederland was, een vergunning te geven. Het aangevoerde argument was worteling. Een kind dat al zo lang onderdeel uitmaakt van de Nederlandse samenleving, de taal spreekt en vrienden heeft gemaakt, wordt onherstelbaar beschadigd als hij weggestuurd wordt.
Zo ruimhartig als ik het nu zeg was de regeling niet, er zijn meer voorwaarden. Gezinnen moeten een aanvraag doen. Als die geweigerd worden kunnen ze in beroep. Het gegeven oordeel kan aangevochten worden in de meervoudige kamer zowel door de families als de IND. Het eindoordeel geeft de Hoge Raad. Ondertussen zijn alle termijnen van deze zaken verstreken. Dus we weten nu hoe de regeling uiteindelijk uitwerkt.
Aan Ljowa is de vergunning geweigerd uiteindelijk dus door de Hoge Raad. Ik wil u toch lastig vallen met de juridische details. Dat kan even taai zijn. Wij delen namelijk met Ljowa in dezelfde rechtsstaat. Ik gebruik hierbij de documentatie van Martin Vegter van Defence voor Children. Deze organisatie komt op voor de rechten van kinderen, dus ook voor kinderen die vreemdeling zijn.
Centraal staat een formulier. Bij de geboorte van een kind kun je dit met een formulier doorgeven aan de IND. Dit is echter niet verplicht. De ouders van Ljowa hebben dit ook niet gedaan. Volgens de toenmalige regels had dit ook geen zin. Ze hadden geen lopende asielzaak, en dan heeft zo’n formulier geen enkele invloed. Martin Vegter formuleert het zo “Het formulier heeft geen enkele juridische waarde”.
Dat is overigens niet zomaar een mening van Martin Vegter. Kamerleden hebben hier een vraag over gesteld aan de staatssecretaris:
- “Heeft dit formulier juridische waarde”. Nee, zegt de staatssecretaris, “Ik geef toe, dit formulier heeft geen enkele juridische waarde”.
En nu zeven jaar later, is er veel gebeurd. Ljowa en zijn familie zijn nog steeds hier. In Armenië is er oorlog geweest, en hier in Nederland is de kinderpardonregeling afgesproken. Kinderen die meer dan vijf jaar in Nederland zijn krijgen recht op verblijf. En voor een groot aantal kinderen is de regeling een succes. Ze hebben een vergunning, en kunnen hun leven veilig voortzetten. Of pas echt beginnen met leven, zoals veel van hen dat voelen.
Maar Ljowa niet. Wat blijkt: het eerder genoemde formulier ontbreekt. Anderen hebben op grond van dit formulier kinderpardon gekregen. De familie van Ljowa niet. Hadden ze het kunnen weten. Op geen enkele manier. Veranderd het formulier de feiten. Op geen enkele manier. Ljowa woont zeven jaar hier, en zijn wortels zijn overduidelijk. Zijn hele school voert actie voor hem. De Hoge Raad helpt hem niet. Er is een verschil, en de IND mag kennelijk iets doen met dat verschil. Martin Vegter is razend. Willekeur noemt hij het, en onbehoorlijk bestuur. Dat is de ergste belediging die een jurist heeft.
Hoe moeten we dit duiden? Er zijn andere zaken waarbij vergelijkbare spitsvondigheden de reden zijn om kinderen een vergunning te onthouden. Ik noem ze:
- Nune en Davit, Hun verblijfplaats was drie maanden niet bij de IND bekend. Uiteindelijk bleek het in een brief van een verloskundige te staan.
- Layam en Karin. De kinderen zijn gevlucht uit Syrië. De IND vond echter een Marokkaanse link in de familie en probeert ze naar dit land uit te zetten.
- Jacob en Tina. Dezelfde gedachtekronkel, nu vond de IND een link met Armenië.
Ik ga even terug naar het ontstaan van de kinderpardonregeling. Wij hebben daar ook actie voor gevoerd. We waren toen heel blij voor de kinderen. Het was echter ook een deal. Tegenover het recht op kinderpardon, stond een prijs met een concreet aantal. Aan 750 UNHCR vluchtelingen werd de veiligheid ontzegt. Het was handel, het ene mensenleven werd uitgeruild tegen het andere. Het was legale mensenhandel.
En wanneer is een deal een succes, in het hoofd van de dealmakers. Zodra je meer binnenhaalt als je weg moet geven. Dat maakt de kinderpardonregeling voor hen ook een risico. Stel je voor dat er meer kinderen recht op blijken te hebben dan deze 750. Dan heb je de deal verloren. Dat doet het slecht in de beeldvorming.
Mijn gevoel is dat dit soort getallen via de partijkanalen door worden gegeven aan de IND. De IND moet de wet uitvoeren, maar aantallen zorgen voor druk. En dan wordt er gezocht naar ruimte binnen de wet.
Nu is het mogelijk om te gaan denken in schurken en helden. Een schurk bij IND heeft gevonden, dat er voor Ljowa geen formulier was. Goed voor de boekhouding, nu kan er weer een vergunning minder worden uitgedeeld. Maar misschien zijn er ook helden. Iemand binnen de IND, die hart heeft voor deze gezinnen, heeft het formulier gevonden. Misschien is het er niet voor bedoeld, maar kan het een aantal gezinnen helpen. Willekeurig, maar goed voor deze families (en dat horen wij natuurlijk niet in de publiciteit).
Misschien ga ik te ver in mijn verbeelding. We weten niet precies wat er gebeurt. Maar één ding weten we wel, er wordt niet beslist vanuit het belang van het kind. Deze rechtsstaat, die wij met Ljowa delen, beslist niet vanuit het belang van het kind. Soms misschien, maar het is geen zekerheid. Het is willekeur.
Een ander nieuwsfeitje, meer dan duizend kinderen zijn van hun ouders gescheiden, gerelateerd aan de toeslagen affaire. Als wij, als maatschappij, niet opkomen voor de kinderen van vreemdelingen, wordt het ook eenvoudiger om aan de rechten van andere kinderen voorbij te gaan. Op een dag zijn het onze eigen kinderen.
Daarom staan we hier, om te laten zien dat dit niet hoort (onbehoorlijk is), en dit niet ongezien mag gebeuren.