Auteur archieven: Jacques Roeleveld

– gebed wake, toespraak Eduard Disch

Welkom allemaal. Welkom Wakers. (door Klaas Eikelboom)

Deze wakes hebben altijd twee kanten. De eerste is die van een protestactie. We willen duidelijk maken dat we het ergens niet mee eens zijn. En een protest is in deze tijd op zijn plaats, als reactie op de besluiten van dit kabinet. Het strengste asielbeleid ooit roepen onze bewindslieden trots.

En let op de subtiele manipulatie die zich verschuilt achter de keuze voor het woord streng. Het is te begrijpen dat ze het woord hardvochtig niet wordt gebruikt. Dat maakt zichtbaar dat gezinnen en relaties uit elkaar gerukt worden. Ook het woord restrictief wordt vermeden. Dat geeft veel neutraler aan dat mensen worden tegengehouden. Nee, de keuze is streng, alsof het verlangen van de vluchteling naar een veilig bestaan een misdaad is.

De andere kant van de wake is die van een kerkdienst. Dat klinkt meer ingetogen als protest. Soms maak ik daar handig gebruik van. Als hier een noodwake is, omdat hier een gezin opgesloten zit dat we kennen, ben ik verplicht de burgemeester te informeren. De wake heeft de vorm van een viering, schrijf ik dan altijd op. Dat klinkt geruststellend. Deze vierende en biddende mensen maken vast niets kapot. Tot nu toe heeft de burgemeester de politie niet ingeschakeld.

Wat is een wake voor een soort dienst? We waken vaak bij de stervenden. En we leven nu in de tijd van Allerzielen, we bezoeken nu diensten waarin we de mensen gedenken die ons ontvallen zijn. We noemen dan hun namen op. We denken na over hun leven, en we geven ruimte aan de rouw.

De filosoof Judith Butler heeft hier een scherpe observatie over rouwen. Bij rouwen over het verlies van een leven geven we ook aan dat een leven waarde heeft. En leven dat rouw verdient, is ook leven dat beschermd moet worden. Ze gebruikt hier het woord mournebility voor, rouwwaardigheid. En wij maken als maatschappij een groot verschil tussen groepen. De ene group is rouwwaardiger als de andere, verdient meer bescherming als de andere.

En daar heeft Butler een schrijnend voorbeeld bij, uit de vorige Gaza oorlog. Ook toen werden er scholen gebombardeerd en kwamen kinderen om het leven. Maar is er altijd de tegenwerping: Hamas, gebruikt kinderen als menselijk schild. En kijk wat dat dit doet in je hoofd. Je ziet geen kind meer, maar een schild. En een schild is een wapen, wapens moeten vernietigd worden, en die vernietiging is een succes, want nu kan de vijand zich niet meer verschuilen. En zo hoeven we de pijn niet meer te voelen, ons hart kan zich nu verharden.

Door om het kind te rouwen, erkennen we dat het beschermd had moeten worden. Het was geen wapen, het was een kind, dat zijn leven verloren heeft.

Simone en ik zijn rond zeven oktober naar een kerkdienst geweest in Amsterdam, waar gebeden werd voor de slachtoffers van de huidige Gaza oorlog. Tijdens de hele duur van de dienst werden de namen voorgelezen van de slachtoffers in Gaza, van jong naar oud. En toen na anderhalf uur de dienst beëindigd was, werd net de naam van het eerste kind van twee jaar voorgelezen.

Wat wij hier doen heeft ook veel met rouw te maken. Als een familie, in de vroege ochtend wordt opgepakt en hierheen gebracht, is dat voor de mensen om hen heen een traumatische gebeurtenis. De kinderen die vorige week nog bij je in de klas zaten, of op je sportvereniging, of op de balletschool zijn verdwenen. Dat is een verlies ervaring.

Hier bieden we een vorm, om dat zichtbaar te maken. We proberen vlak bij ze te komen, hier voor het hek en de andere kant van het detentiecentrum. En we proberen met ze in contact te komen, door hun namen over het hek te schreeuwen. We proberen iets van het afgenomen afscheid terug te geven.

Daarmee zeggen we dat het leven dat deze gezinnen hier in de Nederland leven, leven is. Dat het bescherming verdient, en dat hun gedwongen vertrek verlies is. En zo ontkrachten we de boodschap van de huidige politiek, dat dit geweld een oplossing zou zijn voor iets.

Juist door de vorm van een rouwdienst is de wake een krachtig protest.

N.a.v. de extra wake van 14 juli verscheen er in het kerkblad van de Paaskerk in Baarn een artikel geschreven door Kees Kruijswijk Jansen

Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God.

Deze zomer citeerde ds Jos van Oord in de dienst in de Paaskerk een jongen, “Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Ze waren bij de omheining van Kamp Zeist. Ze stonden bij de hoge muur waarachter de gezinnen die uitgezet moeten worden, worden vastgehouden tot het moment van vertrek. Het was het Kyrië moment in de dienst dat Jos erover sprak, een moment van ‘Heer, ontferm U’. Je zou willen, zei hij, dat de vrijgevigheid van God zou doorwerken in de besluiten van onze bestuurders. Jos zei ook “Hoe je God ook ziet, hij/zij staat voor vrijgevigheid. Dat moet onze geest prikkelen, op de been zetten naar mildheid, welwillendheid, ruimhartigheid. Zo geef je Gods vrijgevigheid een menselijk gezicht.”

Ik stond deze zomer ook bij die muur, op een zondag in juli. Het was een extra Wake bij de poort van het detentiecentrum van kamp Zeist vanwege het gezin Babayants. Die week waren ze in alle vroegte van hun bed gelicht in het AZC in Emmen en naar Kamp Zeist gebracht en opgesloten. Ze zouden maandagavond op het vliegtuig worden gezet naar Oezbekistan, een vader en moeder met vier kinderen van 20, 14, 10 en 3 jaar. Tien jaar geleden vluchtten ze uit Oezbekistan, de jongste twee werden in Nederland geboren.

We liepen die zondag naar de muur waarachter het gezin werd vastgehouden. Zo’n honderd mensen waren er, waaronder het voetbalteam van de twintigjarige zoon, de dansgroep van het oudste meisje en de schoolklas van haar jongere zusje. Ook Defence for Children was er vanwege de zorg om de kinderen. Vanuit de Paaskerk waren Hillie Klingenberg en ondergetekende daarbij.

De namen van de gezinsleden werden gescandeerd, Aram, Ariana, Amelia, Aleksa, en die van de ouders Aleksandr, Karina. Aangrijpend was hun reactie, het bonzen op de ramen, hun stem uit het gebouw. Onze schaamte was voelbaar, hoe in ons vrije land met asielzoekers, en zeker met de kinderen wordt omgegaan.

Op de dag van de uitzetting, de maandag, zou de voorzieningenrechter hun zaak nog eens bekijken. De uitkomst daarvan is dat hun zaak wordt uitgesteld, dat de minister beter moet motiveren waarom het voor de kinderen veilig genoeg is om naar Oezbekistan terug te keren. De jongste twee zijn daar nooit geweest, immers geboren in Nederland. Voorlopig mag het gezin hier blijven.

Is een Wake dus zinvol? Je kunt tegenwerpen dat het gaat om uitgeprocedeerde asielzoekers. De rechter heeft toch gesproken?! Ja, maar het zijn geen criminelen die achter de tralies moeten, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. In de zitting op maandag zei de landsadvocaat dat het de schuld van de ouders is dat ze het zo lang gerekt hebben om in Nederland te blijven. De reactie van een van de kinderen was dat je de schuld van de ouders niet mag verhalen op de kinderen. Die woorden staan ook in de bijbel, lang geleden schreef de profeet Ezechiël ze in zijn boek. Kinderen mag je niet, nooit, afrekenen op wat hun ouders hebben gedaan of nagelaten.

“Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Is een Wake daarom zinvol? Bij iedere waken is het voelbaar dat het om mensen gaat, mensen die alles hebben achtergelaten omdat hun leven bedreigd werd. Deze mensen die geen criminelen, maar wanhopig, mensen die het waard zijn om ze een hart onder de riem te steken, om ze te laten voelen dat er nog mensen zijn die hen ter harte gaan. Het gaat niet om het ontkrachten van een rechterlijke uitspraak, maar het gaat om mensen die alles achter hebben gelaten omdat het niet veilig voor was om te blijven waar ze waren. Ze hunkeren er naar om te leven, net als wij. Het is zinvol om hun namen te noemen en ze zo aan de vergetelheid te ontrukken.

Het is mooi dat het gezin uitstel heeft gekregen, laten we hopen en bidden dat het uitstel geen afstel wordt, dat er iets zichtbaar mag worden van de vrijgevigheid van God.

Kees Kruijswijk Jansen

foto’s: veel belangstelling uit Emmen en support van Defence for Children

Als onderdeel van ‘De situatie nu’ werd op de wake van 1 september een opiniestuk van Bas Keemink, dat vrijdag 30 augustus 2024 in Trouw stond, voorgelezen.

Op woensdag 14 augustus bezocht de minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber het detentiecentrum van Rotterdam. Ze was erg complimenteus over het centrum en de werknemers. Op haar sociale media stond dat werknemers hier ‘fantastisch’ werk doen en in een persbericht dat de werknemers volgens haar een ‘medaille’ verdienen. Pijnlijk, aangezien de instelling al sinds de opening in 2010 onder vuur ligt vanwege zelfmoorden, racisme, onrechtmatig inzetten van collectief straffen, isoleercellen en visitaties en het feit dat het centrum op een gevangenis lijkt, terwijl dit niet mag.
In het detentiecentrum Rotterdam zitten driehonderd onschuldige mannen vast. Zij hebben geen strafbaar feit gepleegd, maar worden vastgehouden omdat ze geen verblijfspapieren hebben. Nederland kent drie verschillende vreemdelingendetentie- centra en die van Rotterdam staat, op z’n zachtst gezegd, niet bekend als het beste. Zowel in 2013 als in 2015 pleegde een gedetineerde zelfmoord in het centrum.
In 2013 ging het om de Russische activist Aleksandr Dolmatov en in 2015 pleegde een Zuid-Afrikaanse man zelfmoord. In plaats van te stoppen met het vastzetten van onschuldige mensen heeft het detentiecentrum een andere oplossing bedacht om zelfmoorden tegen te gaan. Uit een rapport van Amnesty International, Dokters van de Wereld en het Landelijke Ongedocumenteerden Steunpunt in 2020 blijkt dat bij vermoedens van suïcidaliteit mannen in een isoleercel worden gezet. Dit gebeurt bijvoorbeeld een dag voor uitzetting.
Hier stopt de kritiek niet. In 2023 meldde een rapport van de Raad van Europa dat er in het detentiecentrum sprake is van geweld en racistische opmerkingen van werknemers tegen gedetineerden. In hetzelfde rapport staat dat gedetineerden vaak 23 uur in hun cel worden opgesloten en maar één uur per dag mogen ‘luchten’. De reden? Personeelstekort. Het is nogal cynisch dat de krapte op de arbeidsmarkt ervoor zorgt dat potentiële werknemers nog slechter worden behandeld in plaats dat ze gewoon mee mogen draaien in de maatschappij.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de kosten. Een gedetineerde in het detentiecentrum kost 250 euro per nacht. Velen zitten achttien maanden vast, om vervolgens te worden ‘geklinkerd’: op straat gezet. Waarom? Het uitzetten lukt niet. Een paar maanden later worden ze dan ergens gesignaleerd en weer naar het detentiecentrum gebracht waar alles weer van voren af aan begint.
Het centrum voelt daarmee vooral als een falend deportatiecentrum. Het enige dat het veroorzaakt is mensenleed en onnodige kosten.

Bas Keemink is journalist en filosoof

Op 8 september hebben ruim 70 mensen, waaronder 20 kinderen hebben deelgenomen aan de extra wake voor de familie van Hamoudi (8 ), Omar (7), Hassan (5) en Julia (bijna 1) uit Katwijk. Het gezin verblijft nu al 7 jaar in Nederland, in afwachting van een verblijfsvergunning. En nu worden de kinderen met hun ouders een veilige toekomst ontnomen, door hen eerst vast te zetten in een detentiecentrum met het oog op daarna uitzetten naar Jordanie. Tijdens de wake riep Herman Stomphorst (Childsupporto) op om de rechten van het kind te betrekken bij de besluitvorming door de rechter. Kinderen uit het AZC hieven hun spanborden omhoog! ‘Waarom blijven kinderen zo lang zonder verblijf?’ Denk aan de toekomst van kinderen! Een eerlijk kinderpardon’. Vervolgens wandelden we door het bos naar de achterkant van het detentiecentrum (7000 stappen). Daar hebben we de namen van de kinderen en hun ouders geroepen; over de hoge muur heen. Hamoudi, Omar, Hassan, Julia, Ibrahim en Zein: we zijn hier voor jullie! We komen op voor een nieuw kinderpardon, dat gewortelde kinderen en hun ouders een toekomst hebben in Nederland. We shall overcome, someday, we believe!

Uitgesproken door Gijs Wildeman op de wake 5 mei 2024

Vandaag 5 mei 2024 , vieren we onze bevrijding. Vanzelfsprekend dat vieren toch? We waren vijf jaar van 1940 – 1945 bezet door het nazi regiem van de Duitsers. Meer dan 100.000 Nederlandse joden, Sinti’s en Roma’s zijn op
beestachtige wijze behandeld en vergast, vermoord in de vernielingskampen zoals Auswitschz, Sobibor, en meer In
totaal waren er rond de 250.000 Nederlandse oorlogsslachtoffers. Duizenden buitenlandse soldaten lieten het leven om
ons te bevrijden. Ja, dan mag je dankbaar zijn en dan kun je de vrijheid vieren. Laat het rood, wit en blauw wapperen.

En toch hebben mensen ook soms moeite om het te vieren. Want 79 jaar na onze bevrijding is er volop oorlog. Tussen
Rusland en Oekraïne tussen Israel en Hamas waar Palestijnse burgers de dupe van zijn, alles kwijt en honger. In
Soedan is een burgeroorlog en miljoenen mensen moeten vluchten. Doodgaan in de Sahel landen is er elke dag en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. En je voelt het in die 79 jaar van vrede dat de oorlog weer dichtbij is. Reden te meer om die vrijheid vast te houden. En dat we ook anderen de vrijheid gunnen. Aan vluchteling bijvoorbeeld, wan let
wel, je vlucht niet zo maar voor de lol. Nee, ze komen uit oorlogsgebieden en van plekken waar de honger is en armoede. Vluchten en in handen van mensensmokkelaars, neer gezet op gammele boten met een grote kans dat je kunt verzuipen en als je het dan al haalt kom je in smerige kampen terecht, vol en de hygiëne is ver te zoeken. Het lijken soms wel concentratie kampen.
En hier in Nederland waar we onze vrijheid vieren zijn er politieke partijen al maanden bezig om van alles te bedenken om de vluchtelingen opvang te stoppen de grens te sluiten en nog liever ze uit te zetten. Je schaamt je toch
rot als Nederlander vooral op Bevrijdingsdag En die partijen weten toch dat er Europese regels zijn waar je je aan te houden hebt. Gastvrij Nederland? Hoe onfatsoenlijk we waren tegen die paar Nederlandse Joden die terug kwamen, we woonden al in hun huizen en gebruikten het meubilair. We lieten ze nog boetes betalen die ze voor de oorlog gekregen hadden.
Vrijheid, ja zeker voor ons zelf. Voor de vluchtelingen moest er zelfs een wet komen om gemeenten te dwingen ze op
te nemen. Ik lees en hoor wel dat je de herdenking van WO II op 4 mei niet moet verwarren met andere zaken. Ik durf dan te zeggen dat je de ogen sluit voor de werkelijkheid. We herdenken toch ook de schatoffers van de Vredesmissies in Korea, Libanon, Afghanistan, Mali en meer. Altijd weer oorlog. Twee of meer partijen die elkaar naar het leven staan. En vaak ook nog met de gedachte dat de Eeuwige aan hun kant staat. Maar de Eeuwige vindt oorlog zinloos het geeft allen maar verdriet. En de hoge dames en nog veel meer de Hoge heren bedenken die strijd en de kleine mens is de dupe. De soldaat sneuvelt en de burger lijdt honger en moet vluchten. Dat zijn dan toch mensen die je op moet vangen waarvoor je bezig moet zijn. Die recht hebben op een eerlijke procedure en Gelukkig is er dan
Vluchtelingenwerk Nederland. In 2023 werden er 73.000 personen geholpen met de asielprocedure, 37000 mensen werden maatschappelijk geholpen om zich maatschappelijk te settelen. En voor 4000 mensen werd gezinshereniging aangevraagd. En zeker er zijn heel veel mensen die gastvrij willen zijn.
Veilige en georganiseerde duurzame migratie is wat Europa moet doen in het belang van de landen zei Paus Franciscus vorig jaar tegen groepen jongeren. Anders bestaat het risico dat de toekomst van mensen wordt uitgewist en barrières rechtvaardigt en zo levens verbrijzeld worden aldus de Paus.
Alle mensen moeten in vrijheid worden geboren en hebben recht op leven in veiligheid. Als je slachtoffer bent heb je het recht om naar een ander land te gaan en te vragen jou te beschermen.
Laten we geloven en hoe dan ook blijven hopen dat eens de dag zal komen dat de zwaarden zijn omgesmeden tot ploegijzers en allen die na ons komen niet meer weten wat oorlog, honger en geweld en discriminatie is. Vluchten niet meer nodig is. En wij hier niet meer hoeven te staan.

Désirée Olivieira

Wake Zeist is gericht op de onschuldigen die ingesloten zijn in de Gesloten Gezinsvoorziening van het Justitieel Complex Zeist. Wij waken uit respect voor hun menselijkheid.

Daarom wil ik hier geen inhoudelijke uitspraken doen over de vele conflicten en de brandhaarden in de wereld, de vluchtelingenstromen, problematiek rond asiel, migratie en opvang van vreemdelingen.

‘Hoop’ is het thema van deze wake.

Hoop putten wij uit lichtpuntjes in de dagelijkse werkelijkheid, uit de oude verhalen van God en mensen, uit bidden en het weten en ervaren dat de Eeuwige er wil zijn voor alle mensen als licht op ons en hun pad.

Voor de mensen in de gesloten gezinsvoorziening verzorgden wij in de week voor Pasen fruitpakketjes, komende week mogen we tulpen voor het Suikerfeest brengen. Zo hopen we een lichtpuntje te zijn in de op dit moment uitzichtloze situatie van ingeslotenen.

Lichtpuntjes zijn voor mij schrijvers als Babah Tarawally en Ismaïl Mamo, die zelf ooit gevlucht zijn naar Nederland. Zij benadrukken wat de vluchteling meebrengt en te geven heeft en zo bewegen zij ons de focus te verleggen van vluchtelingen als mensen die nemen, kwetsbaar zijn en opgevangen moeten worden, naar mensen met talenten en expertise (Tarawally), naar de mensen en verhalen achter de vluchtelingencrisis, naar wat mensen komen brengen (Mamo)

De fruitpakketjes heb ik woensdag voor Pasen gebracht. De twee weken ervoor was het aantal ingeslotenen ’stabiel’: 21 personen van wie 5 kinderen, altijd met de kanttekening dat dit per dag kan veranderen.

Dinsdagochtend werd ik gebeld: krijg je het voor elkaar extra fruit mee te brengen? De aantallen zijn omhooggeschoten: 40 ingeslotenen waarvan 9 kinderen.

Waar ik dacht dinsdag na werktijd mijn 25 pakketten dicht te knopen, startte ik met het maken van 25 nieuwe en had woensdagochtend een auto vol wiebelende dozen met fruitpakketjes.

Door een misverstand, kon ik niet met de auto via de gate naar hek vlak bij de Gesloten Gezinsvoorziening rijden. De auto moest op de grote parkeerplaats bij de receptie blijven staan.

Samen met de pastor heb ik de pakketjes op een theewagen geladen en samen hebben we de fruitpakketjes rondgebracht.

Tijdens onze ronde troffen we de imam. Hij had al via de pastor verzocht met het Suikerfeest geen zonnebloemen te brengen zoals ik voorgaande jaren gedaan heb, maar tulpen. Deze passen beter bij het moslim geloof. We hebben nu afgesproken dat ik voor zo veel mogelijk kleuren zorg, dat is het meest feestelijk.

Bij het klaarmaken van de Kerst- en Paasattenties hou ik er altijd rekening mee dat het aantal ingeslotenen per dag kan veranderen. Overdadige hoeveelheden bezorgen is niet de bedoeling, ruim voldoende wordt gewaardeerd. Wat overblijft wordt in de tijd na het deelmoment gegeven aan wie het dan goed kan gebruiken. We hebben iets achter gelaten bij de balie van de Gesloten Gezinsvoorziening. Voor het personeel en de ingeslotenen die daar langslopen. En we hebben fruit klaargezet voor bij de iftar maaltijd later op de dag.

Met de pastor liep ik langs de huisjes. We troffen de mensen bij hun voordeuren, sommigen heel erg onwennig, anderen open en blij verrast, een vrouw hielp opgewekt met opruimen met de dozen die steeds leger werden. 

Het gebaar van het geven werd gezien en gewaardeerd, de ontmoetingen waren kort, hooguit 2 minuten per huisje. Uitwisseling in woorden was er weinig, doordat mensen niet of nauwelijks Nederlands spreken en Engels of Duits ook meestal niet hun moedertaal is. Ikzelf had mijn standaardzinnen in het Frans en Spaans niet paraat.

Het is bijzonder nu helemaal binnen geweest te zijn. Tijdens de voorbereiding realiseer ik me altijd dat ons gebaar essentieel en dubbel is. Nu zag en voelde ik het nog meer. Ik heb de vrijheid mijn eigen keuzes te maken en te vragen het gebouw in en uit te wandelen. Mijn mogelijkheden me te bewegen waar en hoe ik wil zijn bijna grenzeloos. De ingeslotenen hebben al die vrijheid niet. Ze komen uit ellendige omstandigheden en zitten nu achter hoge hekken met geen ander beeld voor ogen dan ellende en beperking.

Ik realiseer me nu dat het gebaar van geven voldoende was in het moment van de ontmoetingen en woorden in welke taal dan ook soms beter achterwege kunnen blijven.

De rode draad van deze eerste wake van 2024 is ‘woestijn’

7 januari 2024

Elke 1e zondag van de maand waken en bidden wij bij Justitieel Complex
Zeist. Aan het begin van dit nieuwe jaar nodigen wij u en jou uit, daar met ons stil te staan bij de mensen in de gesloten gezinsvoorziening. Vreemdelingen ze genoemd, vluchtelingen zijn het en vooral: mensen. Volwassenen en kinderen lijdend onder vervolging, oorlog, conflict, geweld, armoede, milieurampen, onvrijheid of discriminatie. Mensen die vrede en veiligheid zoeken in ons land, maar hier niet welkom zijn en ons land gedwongen weer moeten verlaten. Laten we niet onze ogen sluiten of wegkijken, maar er zijn juist voor deze medemensen.
Wij willen niet wanhopen en blijven hopen en bidden dat de overheid en politiek zich open stellen en zullen werken aan een meer humaan vreemdelingenbeleid.

De vreemdelingen hierachter in detentie hebben geen stem. Laat iemand voor hen spreken.

Asielzoekers in Nederland krijgen steeds meer de schuld van alles. De criminaliteit, de woningnood, de te hoge uitgaven van de regering.

Laat iemand hen recht doen, en uitspreken hoe het feitelijk is.

De ontwikkelingen in Den Haag jagen ons angst aan . Laat ons het land vertellen dat wij niet zullen stoppen solidair te zijn met hen die onrecht wordt aangedaan.

door Gijs wilderman

Wake, Kamp Zeist, 3 december 2023

Hier zijn we weer bij Kamp Zeist, voor de zoveelste keer. Om steun te geven en solidariteit betuigen aan mensen die niets anders gedaan hebben dan vluchten voor armoede, honger en dorst en het geweld van oorlog en dictaturen. Ooit gehoopt om een gastvrij Nederland die de vreemdeling van harte welkom heet bij de poort. Nou, dat was al lastig maar na 22 november is het haast onmogelijk geworden. Een man van een partij, die eigen volk eerst’ roept, geen vrijheid van godsdienst voorstaat, die discrimineert en nog veel meer nare zaken, is de grootste geworden in dit land en wordt misschien wel Minister-president. God verhoedde het.
Wat zijn wij Nederlanders bange en kleine bekrompen burgers geworden. En waren we ook al niet eerder een volgevreten en zelf voldaan en kortzichtig volkje met oogkleppen op voor wat de nood in de rest van de wereld betreft. Steeds meer Nederlanders gedragen zich als de spreekwoordelijke boer, die niet vreet wat hij niet kent. Wat onbekend is, is slecht Opkomen voor het algemeen belang is eigen belang geworden Een narcistisch volk van ikke ikke ikke en de rest kan stikke.
Is er nog een andere kant? Jawel, we zijn toch ook mensen die wel de woorden en daden uit de bijbel van Matthäus 25 begrijpen. Ik had honger en dorst en jullie hebben mij eten en drinken gegeven. Ik was een vreemdeling maar jullie hebben mij onderdak gegeven. Ik was naakt maar jullie hebben me gekleed. Ik zat in de gevangenis maar jullie hebben mij bezocht. Gelukkig deze mensen zijn er ook. Daarom staan we hier voor mensen die alle rechten lijken te hebben verspeeld en door wie?
Waarom zijn er zoveel Nederlanders bang voor vreemdelingen? Een aanbevelingsrapport zeer recent van de Adviesraad Migratie zegt dat er vele mogelijkheden zijn om te integreren in onze samenleving in onderwijs, vakopleidingen. We hebben elkaar nodig. Weg met die achterdocht
Vluchtenwerk Nederland laat vanuit hun site weten met woorden van de Syrische Tahira, Dat we het niet moeten hebben over wij en zij maar over ons. Ons wonen allemaal samen op dit lapje grond onder dezelfde hemel. Doorgaan om te zorgen dat de universele verklaring van de mensenrechten gewaarborgd blijven. Iedereen wordt vrij en met dezelfde rechten geboren. Je hebt recht op leven en vrijheid. Slavernij is verboden, marteling is verboden. Je mag niet zo maar worden opgesloten of het land worden uitgezet. . Je mag je eigen Godsdienst of overtuiging kiezen. Je bent vrij om je in de wereld te verplaatsen. Daarom zijn we hier. Voor de mensen achter ons, voor de miljoenen ontheemden o.a. in Soedan. Voor de slachtoffers van de oorlog. Wereldburgers zijn we samen.
Salamaleikum riep de Brabantse Maria vanuit haar tuin naar de nieuwe Syrische buurvrouw. Die begroeting was de start van een vriendschap. We zijn familie geworden zegt Maria. Wim en ik hebben er gewoon vier kleinkinderen bij.
Het is zo in tegenspraak met het geweld bij de grenzen waar vluchtelingen stuiten op onmenselijke behandelingen. Pushbacks, ondermaatse opvangcentra
Laten we worden en zijn als Maria en Wim, solidair met de vluchtelingen
Vandaag is het de eerste Advent. Advent dat komst betekent. Op naar het kerstfeest waar we elk jaar opnieuw de geboorte vieren van een kind dat vrede op aarde zal brengen. Het is soms geloven tegen beter weten in, maar altijd is er ook weer de hoop dat het kan
Ik ga eindigen met woorden van Theoloog, kerkvader en bisschop Augustinus die rond het jaar 400 leefde.
Het zijn slechte tijden. Het zijn moeilijke tijden,
Dat zeggen de mensen tenminste.
Laten we liever goed leven, dan worden de tijden vanzelf goed.
Wij zijn de tijden, zoals wij zijn, zijn de tijden.
Waarom teleurgesteld zijn, waarom mopperen?
De wereld is slecht, ja zeker slecht. Wat is dan slecht aan de wereld?
Want de hemel en de aarde en het water zijn niet slecht.
En alles daarin, de vissen, de vogels, de bomen ook niet.
Laten we dan liever goed leven.
Dan worden de tijden vanzelf goed, want wij zijn de tijden
Zoals wij zijn zijn de tijden.
Dat we blijven geloven en werken en verlangen naar een wereld van vrede waar voor iedereen een plek is.
Ik wens u allen een zalig kerstfeest.

Bron: Herman Franke, schrijver
Adviesraad Migratie
Vluchtelingenwerk Nederland.
Kerkvader Augustinus, citaten.