Auteur archieven: admin

Situatie in Griekenland

Dat de vluchtelingen kampen in Griekenland uitpuilen lezen we al een aantal jaren in de krant. Voor de gezinnen met kleine kinderen en voor de tieners zonder ouders in het kamp is de situatie wel heel schrijnend. De Europese landen blijken weinig bereid te zijn om de overvolle eilanden Moria en Lesbos te ontlasten. Wel is de Griekse regering in actie gekomen om de asielverlening te versnellen. Hun nieuwe vluchtelingenwet is in juni van dit jaar van kracht geworden. Dat heeft een enorme uitstroom op gang gebracht. Binnen een maand tijd hebben 11.000 vluchtelingen asiel gekregen. Binnen een maand moesten zij de eilanden verlaten.
Hoera zou je zeggen! Eindelijk feest voor deze nieuwe statushouders. Maar helaas wonen nu velen van hen zonder voorzieningen op de straat in Athene, zelfs met kleine kinderen. De foto’s in de krant hebt u wellicht gezien deze week. Deze nieuwe situatie biedt helaas nog steeds geen echt perspectief. “Had ik dat asiel maar nooit gekregen”, was de noodkreet in de krant .
 De Griekse regering kijkt intussen naar de Europese landen. Waar blijven jullie met jullie aandeel in de oplossing? Nederland heeft steun toegezegd voor de opbouw van voorzieningen voor de nieuwe statushouders maar dan wel in Griekenland en niet in Nederland. Wat is er al gerealiseerd? Het Fries Dagblad 3 sept (afgelopen donderdag) geeft de huidige stand van zaken als volgt weer

Er is echter tot nu toe geen meerderheid in de 2e Kamer om een stap verder te gaan en weeskinderen uit Griekenland in Nederland toe te laten en onderdak te bieden. Op het niveau van de  gemeenten is al veel meer bereidheid om opvang te bieden. Ook in Zeist en Culemborg hebben de gemeente besturen ingestemd om opvang te bieden. Zij wachten een positief besluit van ons kabinet af.
Het vuurtje is deze week extra aangewakkerd door een petitie van predikanten, pastors en andere voorgangers gericht aan het CDA en de ChristenUnie in de 2e kamer om te pleiten voor opvang van kinderen uit de vluchtelingenkampen op Lesbos. Bijna 900 voorgangers hebben de petitie ondertekend.

Ook paus Franciscus blijkt ook geïnteresseerd mee te kijken naar deze petitie Dat meldt een medewerker van de pauselijke werkgroep voor migranten en vluchtelingen vangen. Zal de aanhouder uiteindelijk toch winnen om het kabinet over de streep te trekken?     Misschien niet zonder vasten en bidden!

Situatie in Zeist

Hoe staat is het nu met de vluchtelingen hier in Kamp Zeist? Het aantal gedetineerden bedroeg bij vorige wake nog maar 10 vrouwen. Er zijn nu geen kinderen hier. Deze vrouwen zitten hier al lang en hebben geen uitzicht op asiel. Bezoek is gelukkig wel toegestaan als de vrouwen dit aanvragen. Kerkdiensten worden gelukkig elke zondagmorgen hier op het terrein gehouden. De verbondenheid met de kerken uit de omgeving komt tot uitdrukking in de bloemen die in de kerk staan. De Bergkerk in Amersfoort heeft vandaag voor de bloemengroet gezorgd. Na afloop krijgen de mensen een bloem mee als zichtbaar teken van verbondenheid.  

Nieuw is dat er sinds enkele weken 20 mannen overgeplaatst zijn van het detentiecentrum Nieuwegein naar Kamp Zeist in verband met een verbouwing in Nieuwegein. De huidige geestelijk verzorger Violette van Liebergen heeft medegedeeld aan Jan van de Berge hier aanwezig, dat zij de 20 nieuwkomelingen ook bij de bloemengroet wil betrekken. Een bijzondere vorm van welkom heten!

SOS Oproep van Europese artsen: breng vluchtelingen Griekse eilanden in veiligheid.

Wij, artsen van Nederland/Europa, roepen de leiders van onze overheden en de Europese Unie op om de vluchtelingen in Griekenland per direct in veiligheid te brengen.

De afgelopen jaren zijn de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden overbevolkt geraakt. De corona epidemie die in de kampen dreigt aan te komen zal catastrofale gevolgen hebben voor de vluchtelingen, ook voor de Griekse inwoners en de rest van onze Europese samenleving.

Het is een illusie dat een corona uitbraak in deze kampen zou kunnen worden gecontroleerd. In de kampen wonen in totaal 40.000 mensen op een paar vierkante kilometer. Er is nog slechts een handjevol artsen aanwezig. De vele kinderen en volwassenen worden ook nu al geteisterd door fysieke en mentale trauma’s.

Als Europa nu wegkijkt kan deze situatie ontaarden in een medische ramp, en die kan een fatale uitwerking hebben op de normen en waarden van de gezondheidszorg van Europa.

Hiertegen moeten we de vluchtelingen, de Griekse bevolking die al jarenlang klem zit, en onze gehele Europese bevolking beschermen.

Wij artsen hebben een eed afgelegd waarin we beloven medische zorg te verlenen aan ieder individu ongeacht persoon en afkomst. Als Europese dokters zijn we verplicht om er alles aan te doen deze medische catastrofe te voorkomen.

De leiders van de Europese Unie hebben vier jaar geleden ook een belofte gedaan: elk land zou een vastgesteld aantal vluchtelingen opnemen vanuit Griekenland en Turkije. Geen enkel EU-land is deze afspraak nagekomen. Om de vluchtelingen naar kampen op het Griekse vasteland te verhuizen is niet genoeg; ook deze kampen zitten overvol.

Wij roepen alle leiders van de EU op om de afspraak, die in 2016 gemaakt is, na te komen en vluchtelingen volgens de eerder gemaakte afspraken op te nemen in hun land om deze medische ramp op Europese grondgebied te voorkomen.

Is getekend door initiatiefnemers

Sanne van der Kooij, gynaecoloog & Steven van de Vijver, huisarts

Ook gesteund door:

• Prof Dr. Gerlach Cerfontaine – Voorzitter VvAA
• Marcel Levi – University College London Hospitals
• Prof Dr. Louise J. Gunning-Schepers – Universiteitshoogleraar Universiteit van Amsterdam, Kroonlid SER, Chair Schiphol Group
• Prof Dr. Hans Romijn, voorzitter RvB AUMC
• Prof Dr. Ivan Wolffers – Emeritus Hoogleraar Amsterdam UMC -Vrije Universiteit van Amsterdam, schrijver
• Prof Dr. Maria van den Muijsenbergh – Hoogleraar Radboud UMC en Pharos
• Emma Bruns, chirurg en publicist
• Prof Dr. Maurice vd Bosch, voorzitter RvB OLVG
• Prof Dr. Peter van der Voort, hoogleraar UMCG en Eerste Kamerlid D66
• Prof Dr. Charles Agyemang, hoogleraar AUM
• Prof Dr. Henry Ascher – Hoogleraar Universiteit van Gothenburg, Zweden

Na twee maanden wake onder Corona, zijn we vandaag alweer met 20 mensen. Dat was goed.

Er wordt nog steeds actie gevoerd voor de toelating van kinderen uit kamp Moira. Onze regering vindt dat opvang van tientallen kinderen in groepshuizen in Griekenland, met Nederlandse ondersteuning bij gastouders een oplossing die veel structureler is dan het verplaatsen van 500 kinderen naar nederlandse gezinnen en gemeenten die hun inzet al hebben getoond. De petitie kan nog steeds getekend worden bij o.a. stichting vluchteling.

Er wordt ook wereldwijd veel actie gevoerd tegen politiegeweld tegen mensen omdat ze niet wit zijn. Lijkt me simpel. Zelfs de minister president raakt een beetje beïnvloed dus het is zinvol.

Iets anders , minder simpel.

Op verzoek van staatssecretaris Broekers-Knol heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) onderzoek gedaan naar hoe de IND zo goed mogelijk kan omgaan met bronnen van landeninformatie. Landeninformatie is de informatie over de algemene- en mensenrechtensituatie in de landen van herkomst van asielzoekers. Deze informatie is van belang voor een goede beoordeling van asielverzoeken door de IND, voor de asielzoeker om eventueel te procederen en voor de rechter om een beslissing te nemen.

De IND gebruikt meestal de ambtsberichten van het ministerie van Buitenlandse Zaken waarin de situatie in die landen wordt beschreven. Maar er zijn niet steeds voor alle landen (actuele) ambtsberichten beschikbaar. Dat roept de vraag op hoe hiermee om te gaan.

Als er geen actueel ambtsbericht is, gebruikt de IND informatie van andere overheden, van NGO’s nieuwszenders en websites. Al met al is het gebruik van informatie vaak willekeurig van aard, vindt ACVZ. Ook is de IND niet transparant en is de gebruikte informatie slecht herleidbaar. Verder wordt er onvoldoende getoetst of de bron betrouwbaar is.

Dit alles kan de oorzaak zijn dat mensen hier terecht komen, en in het onveilige land van herkomst.

Het hele onderzoek en aanbevelingen vindt u op de site van de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken. Dit lijvige rapport kan een verandering zijn voor de werkwijze van de IND.

Detentiecentrum Zeist is veel drukker geworden, zoals u opgemerkt zult hebben. Dat komt niet door meer vreemdelingen, maar door de opening van een ander gebouw waar de overloop van kortdurende straffen in Nieuwegein . In vreemdelingendetentie zitten slechts 6 vrouwen.

Er zijn heel veel mensen vrijgelaten uit vreemdelingendetentie toen de Coronamaatregelen werden ingevoerd. Maar nog steeds niet iedereen, ondanks de roep van advocaten, Amnesty en organisaties voor vreemdelingen. Je zou zeggen dat uitzetten vrijwel onmogelijk is, maar blijkbaar ziet men nog steeds mogelijkheden.

In een brief van Minister Grapperhaus aan de Tweede Kamer staat dat de coronamaatregelen in detentiecentra hetzelfde blijven na 19 mei 2020. Er is voorlopig nog geen einddatum in zicht, wat ertoe leidt dat de stress onder ingeslotenen van het Detentiecentrum Rotterdam toeneemt. Al sinds 9 maart 2020 zitten ingeslotenen minimaal 20 uur op cel, kunnen geen bezoek ontvangen en zijn er weinig activiteiten. We hopen dat er snel verandering komt in de inhumane omstandigheden waarin ingeslotenen zich momenteel bevinden.

Elke dinsdag komt beeldend kunstenaar Isabel Ferrand naar het Detentiecentrum om naailes geven aan de vrouwen die ingesloten zijn. Ze doet dit omdat ze erg geraakt is door de situatie van de vluchtelingen en dit haar manier is om haar betrokkenheid te tonen. Over deze naailessen zegt ze;

‘Zodra ik daar ging zitten met een tas vol lapjes en een naaimachine gebeurde er wat. Meteen waren er vrouwen die gingen meedoen. Als je samen met je handen bezig bent vallen taalbarrières weg. Het bijzondere van deze activiteit is dat er iets tevoorschijn komt dat de moeite waard is. De eerste middag al maakt iemand die nog nooit heeft genaaid een mooi tasje. Deze vrouwen hebben nauwelijks nog eigenwaarde over. Ze hebben zoveel ellende meegemaakt en er zijn zulke grote zorgen over de toekomst. Ineens ontdekken ze dat ze iets kunnen, iets heel concreets. De naailes vormt een kleine time out, waarin vrouwen van veel nationaliteiten en culturen elkaar ontmoeten en elkaar vooruithelpen. Het naaien is een bron van vreugde.’

In 2017 vraagt het Museum van IJsselstein aan Isabel om een werk te maken voor een expositie over Weven. Ze vraagt de vrouwen van het Detentiecentrum om op zijden linten in hun eigen taal wensen voor de toekomst te borduren. Van de veelkleurige linten weeft ze een prachtig kleed, dat maar één bezwaar heeft: de vrouwen zelf zullen het nooit kunnen zien. Het idee wordt geboren om een tweede kleed te maken voor het stiltecentrum van het Detentiecentrum.

Aan het kleed l’Espoir, dat afgelopen week in het stiltecentrum is opgehangen, werd gedurende enkele maanden door vele vrouwen van binnen en buiten het Detentiecentrum gewerkt. Op zijden stroken staan in tenminste 15 talen talloze wensen geborduurd. Het is aangrijpend om te lezen hoe de wensen van de ingesloten vrouwen ver boven hun eigen situatie uitreiken. Ze hopen op een leven zonder angst voor alle mensen. Ze borduren een wereld vol vrede voor iedereen. Naast vrede in alle talen komen de woorden liefde en hoop het vaakst voor. Twee woorden raken onmiddellijk het hart: You matter. Jij doet ertoe!

De laatste middag dat er aan het kleed wordt gewerkt schuift een Pakistaanse vrouw aan tafel aan. Ze is kort geleden met haar gezin opgepakt en zal de volgende dag in alle vroegte naar Polen worden uitgezet. Daar kwamen ze Europa binnen. Het christelijke gezin Israël is uit Pakistan gevlucht na de moord op hun achtjarige dochtertje. In Pakistan zijn ze hun leven niet zeker, dus als Polen ze terugstuurt… De angst is groot. Het is 4 maart 2018. Buiten voor het hek voegt een groep verslagen mensen uit Epe zich bij onze wake. De familie woonde anderhalf jaar in Epe en was daar goed bekend. Binnen borduurt mevrouw Israël een dankwoord aan alle mensen die het gezin hebben gesteund en opgevangen. Eerst in het Urdu en dan in het Engels. De gedachte dat haar woorden voorgoed in het kleed zullen zijn opgenomen is een grote troost. Zo kan de familie voor altijd laten weten wat zij zelf in Epe hebben ervaren: You matter!

Tekst uitgesproken bij de 150^ste wake voor Detentiecentrum Zeist

8 april 2018

Toespraak burgemeester Koos Janssen bij de 150ste wake bij het Detentiecentrum Zeist, zondag 8 april 2018, 16.30 uur. (aanwezig vanaf 16.15 uur)

Goedemiddag dames en heren, jongens en meisjes

In mijn voorbereiding op vanmiddag moest ik denken aan het verhaal van de Barmhartige Samaritaan: Het verhaal uit de bijbel, dat antwoord geeft op de vraag van een wetgeleerde, die wilde weten wie zijn medemens was:
‘Wie is mijn naaste eigenlijk?’

Het verhaal gaat zo: een man reisde van Jeruzalem naar Jericho en werd onderweg door rovers overvallen. De rovers lieten hem halfdood achter.
Gelukkig kwam er een priester langs – een man met veel aanzien, van wie we dus hoge verwachtingen hebben. Maar zonder de man te helpen, liep de priester hem aan de overkant van de weg voorbij. Daarna kwam er een leviet voorbij – nóg een man van hoog aanzien. Hij deed hetzelfde als de priester. Toen liep er een Samaritaan langs.

Om het verhaal goed te begrijpen, moeten we weten dat voor mensen in Israël in die tijd, Samaritanen dé vijand waren. Uitgerekend deze Samaritaan hielp de man. Hij bracht hem naar een herberg om verzorgd te worden en hij betaalde de herbergier daarvoor.

Dit verhaal vertelt ons dat iedereen onze medemens is en dat we naar iedereen moeten omzien. Dat medemenselijkheid en naastenliefde grenzen overstijgen. Dat medemenselijkheid en naastenliefde zich niet beperken tot onze eigen groep; tot mensen met wie we ons verwant en vertrouwd voelen; tot onze eigen landgenoten.

Onze wereld is ingedeeld in landen. Om goed met elkaar samen te leven, stellen landen regels en wetten op. In onze democratie hebben we daar zelf veel over te zeggen. We kunnen onze stem laten horen, wanneer we vinden dat wetten en regels op gespannen voet staan met onze verbondenheid met anderen, met medemenselijkheid en naastenliefde.

Dat is wat er gebeurt tijdens de wake. Iedere maand opnieuw. Iedere maand opnieuw klinkt hier de heldere boodschap, dat wie niets anders heeft gedaan dan een onveilige situatie verlaten, wie niets anders heeft gedaan dan zijn huis en haard verlaten om veiligheid te zoeken of een beter bestaan op te bouwen, wie geen strafblad heeft, niet vast hoort te zitten.
Het klopt met onze wetten en regels. Maar het klopt niet! Met ons gevoel, ons geweten en ons idee over medemenselijkheid en naastenliefde.

De kloof is te groot tussen de levens van de mensen in het detentiecentrum en ons eigen leven. Door hier iedere maand te zijn, wordt ons democratische geweten aangesproken. Zo ervaren de mensen in het detentiecentrum, wat het betekent om in een democratie te leven. Maar bovenal ervaren zij, dat er mensen zijn die naar hen omkijken. Die zich als medemens verbonden met hen voelen. Zodat zij zich verbonden kunnen voelen met de wereld – ondanks alles. Dat zij gehoord en gezien worden.
Dat is zo’n diep en oermenselijk verlangen. Zonder dat – zonder die verbinding – worden wij als mens niet alleen intens eenzaam en doodongelukkig, het ondermijnt letterlijk onze gezondheid.
Wij zijn mens in relatie tot elkaar. In verbondenheid met elkaar komen wij tot ons recht.

Het vraagt moed en doorzettingsvermogen om hier iedere maand te komen om de mensen in het detentiecentrum dat gevoel van verbondenheid te geven. Wat zou het mooi zijn als die moed en dat doorzettingsvermogen op een dag niet meer nodig zijn. Omdat een situatie die als onrechtvaardig wordt ervaren, ophoudt te bestaan. Tot die tijd doen deze samenkomsten ertoe. Het doet ertoe, dat wij hier zijn. Om het krachtige signaal te geven dat wij mens zijn in verbinding met onze medemens.

Dank u wel.

Younis Omar zat vijf keer in vreemdelingendetentie. Dat kwam neer op bijna vier jaar van zijn leven. Terugkeer naar Noord-Soedan is voor hem nooit een optie geweest, als lid van de Nuba-etniciteit. Hij werd hier opgepakt bij routine verkeerscontroles. En elke keer kwam hij neer in de vreemdelingendetentie waar, zoals hij zelf zegt, eigenlijk iedereen ziek is. Waar elke dag om vijf uur deur achter je op slot werd gedraaid. Waar je alleen maar kunt wachten en wachten, je hebt geen idee hoeveel dagen of hoeveel maanden.

Younis grootste angst was dat hij gek zou worden. ‘In detentie krimpen je hersenen’, zo drukt hij het uit. ‘Vreemdelingendetentie is zo ongeveer het ergste dat een mens kan overkomen’, zei hij, nadat hij een status had gekregen.

Nadeer, die we kort geleden spraken, zat maar een aantal uren in vreemdelingendetentie. Hij vertelde ons hij hoe hij op dinsdag 30 januari 2018, rond 5 uur ‘s ochtends wakker werd gemaakt door zes of zeven personen in uniform. Ze waren in zijn kamer in het asielzoekerscentrum binnen gelaten door een medewerker van het COA. Hij zei dat hij een VOVO had, een voorlopige voorziening, maar dat werd genegeerd. Hij kreeg geen gelegenheid zich aan te kleden, hij moest zijn kleren maar over zijn pyjama aantrekken. De riem werd uit zijn broek gehaald. Portemonnee en telefoon verdwenen in een plastic zak. In het detentiecentrum vroeg hij of hij iemand mocht bellen, een advocaat of een vriend, maar dat mocht niet. Hij werd geboeid uit zijn kamer geleid.

In het detentiecentrum sprak hij een medewerker van de DT&V. Die zei dat ze bevoegd waren om hem ondanks de VOVO in detentie te zetten. Nadeer werd te verstaan gegeven dat hij naar Ter Apel moet gaan. Eerst werd hij teruggebracht naar het asielzoekerscentrum om zijn spullen op te halen. Om even over elf stond hij op straat, zonder een kaartje voor Ter Apel. Hij ging weer naar binnen in het AZC en vroeg zijn casemanager te spreken. Die vertelde hem dat net tien minuten eerder de VOVO in het computersysteem was gezet. Ze gaf hem de sleutel van mijn kamer terug.

De dagen erna, vertelde Nadeer, was hij in shock.
De Schipholbrand, nu ruim twaalf jaar geleden, kostte aan elf vreemdelingen het leven. Dat schudde diverse organisaties in Nederland, waaronder Amnesty, wakker. En riep deze wake in Zeist in het leven.

In 2008 brachten we ons eerste rapport uit over de Nederlandse vreemdelingendetentie. Het kernprobleem was en is dat vreemdelingendetentie te veel wordt toegepast en een strafrechtelijk karakter heeft. Anderhalve maand geleden kwamen we met twee rapporten waarin we opnieuw vaststelden dat het Nederlandse beleid en de praktijk met betrekking tot vreemdelingendetentie in strijd zijn met de mensenrechten.

Mensen zijn vaak afkomstig uit landen waarvan de ambassades niet of nauwelijks meewerken aan gedwongen terugkeer. Anderen mensen worden door geen enkel land erkend als onderdaan. Geregeld overschrijdt de opgestapelde duur van de vreemdelingendetentie het absolute maximum van achttien maanden. Vrijheidsontneming heeft een groot risico op gezondheidsschade. Bij beslissingen tot detentie worden de belangen van kwetsbare mensen, zoals kinderen, onvoldoende meegewogen.

Na de Schipholbrand was er vijf jaar geleden Alexander Dolmatov

Nu ligt het wetsvoorstel ‘Wet terugkeer en vreemdelingenbewaring’ te wachten op behandeling door de Tweede Kamer (zie Trouw). Op onderdelen biedt de wet verbetering. Voor het overige is de nieuwe wet een kopie van de oude. Onze oproep is dat de wet snel wordt aangenomen, maar dan wel met diverse verbeteringen.

De wet moet regelen dat herhaalde inbewaringstelling slechts bij hoge uitzondering en onder strikte voorwaarden plaats kan vinden. Nu kan het in het slechtste geval 42 dagen duren voordat de vreemdeling voor het eerst een rechter ziet. Voor een strafrechtelijke gevangene, iemand die dus wél wordt verdacht van een misdrijf, is dat enkele dagen.

Menselijke maat, menselijke waardigheid

Een punt dat ons erg aan het hart gaat, juist omdat het zo direct raakt aan de menselijke waardigheid, is de visitatie. Mensen die in vreemdelingendetentie hebben gezeten spreken vaak over die vernedering. Er moet bodyscans in iedere inrichting beschikbaar zijn, en detectiepoortjes of een metaaldetector. Als er in de wet duidelijk wordt vastgelegd dat visitatie alleen in zeer uitzonderlijke gevallen mag, wordt ook het personeel van de instellingen minder belast. Want ons is gebleken dat het personeel dat soort taken een bijzonder vervelend onderdeel van hun werk vinden.

Dames en heren, wij leven in een prachtig, open en vrij land.
Het recht op vrijheid is het uitgangspunt van de Nederlandse wetgeving. Dat moet ook zo zijn voor vreemdelingendetentie. We moeten garanderen detentie alleen maar wordt gebruikt als allerlaatste toevlucht, als alle andere mogelijkheden echt zijn uitgeput. En zolang dat niet het geval is, hoop ik dat wij onze vrijheid gebruiken om de vrijheid van anderen te vergroten.

(Eduard Nazerski is voorzitter van Amnesty International in Nederland.)