Tijdens de wake klinkt het volgende gebed met gezongen acclamatie:
Wij bidden U God, voor iedereen die ontheemd is. Dat vluchtelingen,
vreemden geen niemanden worden. Dat ze de kracht en de moed mogen
ontvangen om door te gaan. Dat zij de hulp ontvangen om een plek te
vinden waar ze thuis kunnen zijn.
Keer U om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar.
Wij bidden U God, voor mensen die verantwoordelijkheid dragen voor het
asielbeleid. Dat zij ook hun hart laten spreken, omdat het om mensen gaat
en niet om nummers.
Keer U om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar. Wij bidden U God, voor alle vrijwilligers die zich inzetten om van een huis een echt thuis te maken voor alle mensen die dat nodig hebben. Voor
mensen die hier waken. Dat ze de inspiratie, kracht, energie en voldoe-
ning mogen blijven ontvangen om dit belangrijke werk te blijven doen.
Keer U om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar. Wij bidden U God, voor onszelf. Dat ook wij ons hart mogen openstellen
voor hen die hun land zijn ontvlucht en een onderkomen bij ons zoeken.
We voelen ons vaak zo machteloos. Geef ons de kracht om naar ze toe te
gaan.
Keer U om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar.
Houd ons gaande God op uw weg van liefde en wijsheid. Verhoor ons
gebed en blijf ons nabij. Amen.
Categorie archieven: Niet gecategoriseerd
Gebed wake 7 mei
God, we zien bijna dagelijks vluchtelingen,
uit een boot gekomen of opgevist uit zee.
Nat, hongerig en angstig zijn ze,
maar vastberaden op zoek naar een nieuwe toekomst.
En wij stoppen ze achter hekken, achter prikkeldraad.
We zeggen dat het zo niet gaat, dat ze met teveel zijn,
dat we natuurlijk doen wat we kunnen, maar dat we de stroom niet aankunnen en dat er regels moeten komen, rechtvaardige regels, natuurlijk – maar intussen verdwijnen onschuldige mensen achter hekken.
En wij, vrije mensen, voelen ons ongemakkelijk, schamen ons, staan hier en bidden voor hen die zich verlaten voelen voor hen voor wie de toekomst gesloten lijkt voor hen die wanhopig worden van het wachten.
Wij bidden dat wij niet vergeten wat vrijheid betekent, dat wij geroepen zijn mens te zijn voor elkaar, dat wij elkaar het leven gunnen, in vrijheid en in vrede.
Amen.
Waarom waken wij?
Op Goede Vrijdag 7 april om 15:00 uur hield de Franciscaanse Vredeswacht een wake voor de hekken van het Detentiecentrum Zeist.
Hierbij klonk ook weer het ‘Waarom waken wij’. Tetske Haalboom, afd. Zeist stelde deze verklaring op:
De maandelijks wake op de 1e zondag van de maand wordt al 17 jaar door Wake Zeist georganiseerd.
De directe aanleiding was de Schipholbrand.
Onze toenmalige werkgroep van de Raad van Kerken was aan het onderzoeken, wat er in het detentiecentrum gebeurde.
In de nacht van 26 op 27 oktober 2005 kwamen elf mensen om het leven bij een grote brand in een cellencomplex, het “Detentie- en Uitzetcentrum Schiphol-Oost”. Deze mensen konden niet meer uit hun cellen worden bevrijd door de bewaarders. De bewaarders slaagden er nog wel in om 21 van de 26 cellen te openen waardoor 32 cel bewoners hun cellen konden verlaten. In totaal raakten vijftien mensen, zowel bewaarders als cel bewoners, gewond en een vleugel van het gebouw werd verwoest.
Dezelfde dag zijn 110 mensen verplaatst naar Vreemdelingendetentie Zeist. Voor ons was dat aanleiding om een wake te organiseren op de 1e zondag van november 2005. Dat hebben we sindsdien altijd gedaan. Als stem tegen de slechte omstandigheden waaronder vreemdelingen vast zitten en vooral als protest tegen het opsluiten van mensen zonder strafblad, voor onbekende tijd. Ook op deze plek in het bijzonder tegen het uitzetten van kinderen, gezinnen, die vele jaren in Nederland wonen.
Het aantal gedetineerden is sindsdien gegroeid naar bijna 1000, en daarna gekrompen naar wat het nu is: een gesloten gezinsvoorziening ofwel het GGV. Het is een locatie voor vreemdelingenbewaring van gezinnen met minderjarige kinderen en voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV) die Nederland moeten verlaten. Er zitten ook vrouwen, rond de 20 en soms alleenstaande jonge vreemdelingen. Het GGV is alleen in Zeist.
De omstandigheden zijn hier goed. Maar het wachten blijft én de vrees voor een ongewisse toekomst
April 2023
Tetske Haalboom
Gebed Wake 5 februari 2023
Hoop doet leven
Zonder hoop kan je niet leven:
We zien veel negatieve zaken gebeuren in onze wereld, veraf en dichtbij.
Je voelt je moedeloos, machteloos, maar niet hopeloos.
We mogen de hoop blijven koesteren. Dat is niet gemakkelijk.
Daarom vragen we de Eeuwige moed om het vol te blijven houden.
Hoopvol zijn wij, hoopvol zijn wij, Zijn liefde draagt ons.
Laat we samen bidden:
Eeuwige,
Wij bidden u voor de mensen die hoopvol hun familie, hun woonplaats en land verlieten op zoek naar een beter bestaan.
Wij bidden u voor mensen waar alle hoop de bodem is ingeslagen: ze kwamen hier in ons land. Zij werden niet gastvrij ontvangen. Er was geen leefbare plek voor hen. Zij werden opgepakt en gevangengezet. Zij leefden in angst om teruggestuurd te worden. Zij werden uitgezet. Of als dit niet mogelijk was weer op straat gezet.
Toch blijven wij hopen en volhouden.
Wij bidden dat de overheid en politiek zich openstellen en zullen werken aan een meer humaan vreemdelingenbeleid in Nederland en Europa.
Hoopvol zijn wij, hoopvol zijn wij, Zijn liefde draagt ons.
Wij bidden voor onszelf.
Neem ons bij de hand als het leven tegenzit,
als de wanhoop het dreigt te winnen van de hoop.
Wijs ons uw weg als wij verdwaald zijn:
de weg van gastvrijheid, rechtvaardigheid, kwetsbaarheid en standvastigheid.
Hoopvol zijn wij, hoopvol zijn wij, Zijn liefde draagt ons.
Geef ons nieuwe ideeën en een creatieve geest
wanneer wij zien dat onze aarde en haar bewoners, uw schepping,
bedreigd worden door eigenbelang en winstbejag.
Geef ons hoop. God van leven, God van licht,
open onze harten en onze geest
en doe ons uitzien naar een betere wereld, hier en nu;
maak ons open en doe ons hopen,
dat we met liefde blijven geloven in verandering.
Vandaag,
Toespraak Eduard Nazarski (Wake 150)
Younis Omar zat vijf keer in vreemdelingendetentie. Dat kwam neer op bijna vier jaar van zijn leven. Terugkeer naar Noord-Soedan is voor hem nooit een optie geweest, als lid van de Nuba-etniciteit. Hij werd hier opgepakt bij routine verkeerscontroles. En elke keer kwam hij neer in de vreemdelingendetentie waar, zoals hij zelf zegt, eigenlijk iedereen ziek is. Waar elke dag om vijf uur deur achter je op slot werd gedraaid. Waar je alleen maar kunt wachten en wachten, je hebt geen idee hoeveel dagen of hoeveel maanden.
Younis grootste angst was dat hij gek zou worden. ‘In detentie krimpen je hersenen’, zo drukt hij het uit. ‘Vreemdelingendetentie is zo ongeveer het ergste dat een mens kan overkomen’, zei hij, nadat hij een status had gekregen.
Nadeer, die we kort geleden spraken, zat maar een aantal uren in vreemdelingendetentie. Hij vertelde ons hij hoe hij op dinsdag 30 januari 2018, rond 5 uur ‘s ochtends wakker werd gemaakt door zes of zeven personen in uniform. Ze waren in zijn kamer in het asielzoekerscentrum binnen gelaten door een medewerker van het COA. Hij zei dat hij een VOVO had, een voorlopige voorziening, maar dat werd genegeerd. Hij kreeg geen gelegenheid zich aan te kleden, hij moest zijn kleren maar over zijn pyjama aantrekken. De riem werd uit zijn broek gehaald. Portemonnee en telefoon verdwenen in een plastic zak. In het detentiecentrum vroeg hij of hij iemand mocht bellen, een advocaat of een vriend, maar dat mocht niet. Hij werd geboeid uit zijn kamer geleid.
In het detentiecentrum sprak hij een medewerker van de DT&V. Die zei dat ze bevoegd waren om hem ondanks de VOVO in detentie te zetten. Nadeer werd te verstaan gegeven dat hij naar Ter Apel moet gaan. Eerst werd hij teruggebracht naar het asielzoekerscentrum om zijn spullen op te halen. Om even over elf stond hij op straat, zonder een kaartje voor Ter Apel. Hij ging weer naar binnen in het AZC en vroeg zijn casemanager te spreken. Die vertelde hem dat net tien minuten eerder de VOVO in het computersysteem was gezet. Ze gaf hem de sleutel van mijn kamer terug.
De dagen erna, vertelde Nadeer, was hij in shock.
De Schipholbrand, nu ruim twaalf jaar geleden, kostte aan elf vreemdelingen het leven. Dat schudde diverse organisaties in Nederland, waaronder Amnesty, wakker. En riep deze wake in Zeist in het leven.
In 2008 brachten we ons eerste rapport uit over de Nederlandse vreemdelingendetentie. Het kernprobleem was en is dat vreemdelingendetentie te veel wordt toegepast en een strafrechtelijk karakter heeft. Anderhalve maand geleden kwamen we met twee rapporten waarin we opnieuw vaststelden dat het Nederlandse beleid en de praktijk met betrekking tot vreemdelingendetentie in strijd zijn met de mensenrechten.
Mensen zijn vaak afkomstig uit landen waarvan de ambassades niet of nauwelijks meewerken aan gedwongen terugkeer. Anderen mensen worden door geen enkel land erkend als onderdaan. Geregeld overschrijdt de opgestapelde duur van de vreemdelingendetentie het absolute maximum van achttien maanden. Vrijheidsontneming heeft een groot risico op gezondheidsschade. Bij beslissingen tot detentie worden de belangen van kwetsbare mensen, zoals kinderen, onvoldoende meegewogen.
Na de Schipholbrand was er vijf jaar geleden Alexander Dolmatov
Nu ligt het wetsvoorstel ‘Wet terugkeer en vreemdelingenbewaring’ te wachten op behandeling door de Tweede Kamer (zie Trouw). Op onderdelen biedt de wet verbetering. Voor het overige is de nieuwe wet een kopie van de oude. Onze oproep is dat de wet snel wordt aangenomen, maar dan wel met diverse verbeteringen.
De wet moet regelen dat herhaalde inbewaringstelling slechts bij hoge uitzondering en onder strikte voorwaarden plaats kan vinden. Nu kan het in het slechtste geval 42 dagen duren voordat de vreemdeling voor het eerst een rechter ziet. Voor een strafrechtelijke gevangene, iemand die dus wél wordt verdacht van een misdrijf, is dat enkele dagen.
Menselijke maat, menselijke waardigheid
Een punt dat ons erg aan het hart gaat, juist omdat het zo direct raakt aan de menselijke waardigheid, is de visitatie. Mensen die in vreemdelingendetentie hebben gezeten spreken vaak over die vernedering. Er moet bodyscans in iedere inrichting beschikbaar zijn, en detectiepoortjes of een metaaldetector. Als er in de wet duidelijk wordt vastgelegd dat visitatie alleen in zeer uitzonderlijke gevallen mag, wordt ook het personeel van de instellingen minder belast. Want ons is gebleken dat het personeel dat soort taken een bijzonder vervelend onderdeel van hun werk vinden.
Dames en heren, wij leven in een prachtig, open en vrij land.
Het recht op vrijheid is het uitgangspunt van de Nederlandse wetgeving. Dat moet ook zo zijn voor vreemdelingendetentie. We moeten garanderen detentie alleen maar wordt gebruikt als allerlaatste toevlucht, als alle andere mogelijkheden echt zijn uitgeput. En zolang dat niet het geval is, hoop ik dat wij onze vrijheid gebruiken om de vrijheid van anderen te vergroten.
(Eduard Nazerski is voorzitter van Amnesty International in Nederland.)