Categorie archieven: Wake verslag

4 oktober 2015 in Soesterberg

Het was een wake met voor mijn gevoel veel mensen in dichte pakking en er gebeurde heel veel. Een begeesterende stemming, ik begon met een wat oudere waker ditmaal niet aan de kop maar op 3/4 van de stoet samen met hem met zingen: “Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur, dat nooit meer dooft” en iedereen bleef dit zingen bij het lopen van de paar honderd meter naar de ingang. Toen kwam het welkom en het toelichten waarom een aantal mensen een brandende kaars hadden gekregen: Taizé viert een jubileum en ons aanvangslied werd daar geboren. Ik had met allen stil te staan bij het plotselinge overlijden op 68-jarige leeftijd van Cees van den Broek, de meeslepende leider van de 1 Euro-winkel in Driebergen. Meer dan dertig vluchteling kinderen hebben hun middelbare opleiding dankzij mede zijn werk met succes kunnen voltooien. De wake ging verder met de vraag: Waarom waken wij? Jesaja 2500 jaar geleden zag dat de nacht nog duurde, maar komt de morgen voor de onschuldig in het Detentiecentrum gevangen zittenden? Toen: Bomen schreeuwen niet als luisterlied. Reflectie in stilte en zonneschijn. “Situatie nu” over de mensen die nu met vele anderen naar ons toe vluchten en waarvan meer dan een half miljoen geen verblijfsvergunning zullen krijgen. Waar blijven die? Over alle nood opvanglocaties ook een nieuwe in het bos naast waar wij staan met onze wake. Over alle geestdrift van welkom heten en over alle angst. Over 4000 azc bewoners per jaar die geklinkerd worden omdat ze zelf in hoger beroep zijn gegaan of een herhaalde asielaanvraag indienden. Over de Initiatiefnota van de Tweede Kamerleden Gesthuizen/Voortman/Voordewind om humaner opvang en begeleiding zoals in de Pauluskerk Rotterdam en SNDV in Utrecht. Daarop volgde het Hirosjimagebed van Johannes Paulus II. Stilte en “Donker zijn mensendagen” zingen. We werden nog stiller om voor onze voeten een duif te horen landen: de Johannes-centrumgemeente Utrecht-Overvecht kende een Pax-duif toe aan de wake. Hij werd op onze beurt opgespeld bij degenen die vanaf het eerste uur van de wake, niet kerkelijk maar politiek actief, de wake hebben geassisteerd en ondermeer jarenlang voor een megafoon gezorgd. Als altijd eindigde de wake bij de ingang van het Detentiecentrum Kamp van Zeist met het wakelied en het in de hekken steken van heel veel bloemen en het zingen van We shall overcome.

Ditmaal werd eerst nog om verhalen gevraagd van vluchtelingen, helpers, actievoerders en zij die zich zorgen maken om die te kunnen verwoorden in de Janskerk in Utrecht a.s. zondagmiddag11 oktober terwijl buiten op het Janskerkhof een tegendemonstratie wordt gehouden tegen Pegida Nederland, die op het Neude  tegen de komst van vluchtelingen in Nederland zou demonstreren.

Auteur: Binte Roda, 5 oktober 2015

Wake augustus 2015

Bijeen op 2 augustus 2015 stonden we stil bij de recentste ontwikkelingen, Situatie Nu.

Veel gedoe over de stijgende aantallen vluchtelingen naar Europa, veel angst en zorgen.

Gezond eigenbelang zou de toestroom van vluchtelingen al in een heel ander licht kunnen zetten. Over een jaar of tien is de werkende populatie in Europa zo verkleind, dat het binnen nodigen van werknemers van elders onontkoombaar lijkt.  Er zijn op die termijn met name niet genoeg mensen in Nederland beschikbaar voor alle banen in de zorg.  In plaats van schrik zou hen welkom heten op zijn plaats zijn.

Als wij ons in gedachten verplaatsen naar de gedetineerden hier achter de muren, dan is om deze tijd van de middag de celdeur tot morgenochtend 8 uur een half uur eerder op slot dan in vroeger jaren. In het politieke spel is humanisering geboden in het behandelen van ongedocumenteerde mensen. In dat bittere spel is er deze achteruitgang opgetreden in plaats van verbetering op het punt van uren celdeuren op slot in de detentiecentra zoals in Kamp van Zeist. Wat zou voor een simpele Kamermeerderheid lichter zijn dan om de staatssecretaris bij motie te vragen daar iets aan te verbeteren?

Om in aanmerking te kunnen komen voor de definitieve regeling van het kinderpardon moet het gezin aantonen alles gedaan te hebben om vrijwillig terug te keren zonder dat dit resultaat heeft gehad. De bewijslast hiervoor is even zwaar als die voor de ‘buitenschuldregeling’. Dit is een regeling die afgewezen asielzoekers die niet terug kunnen keren vanwege het ontbreken van reisdocumenten, de kans zou moeten bieden op een verblijfsvergunning wegens het

‘buiten hun schuld’ niet terug kunnen keren naar land van herkomst. Maar in praktijk kunnen maar heel weinig mensen aan de strenge eisen hiervoor voldoen. Inlia meldt dat deze uitspraak van de Raad van State voor vluchtelingenkinderen en hun ouders en voor de hulporganisaties een grote teleurstelling is.

De laatste tijd krijgt STIL, solidariteitsorganisatie in Utrecht voor vluchtelingen en ongedocumenteerden, verontrustende berichten van cliënten dat hun behandeling in de Basis GGZ is stopgezet. Dit gaat bijvoorbeeld onder meer over getraumatiseerde vluchtelingen. NOAGG, een zorginstelling die hulp biedt aan mensen met een niet-westerse culturele achtergrond, krijgt geen vergoeding meer voor behandeling van mensen zonder verblijfsvergunning omdat zij niet kan voldoen aan de aangescherpte richtlijnen van het Zorginstituut Nederland. Mensen die niet voldoen aan de strengere eisen voor gespecialiseerde (voorheen tweede lijns-) GGZ, zoals van Altrecht, hebben dus geen toegang meer tot geestelijke gezondheidszorg.

Een bekende van STIL is vorige maand opgepakt na een ruzie in een park. Hij had daar niets mee te maken maar omdat hij in de buurt was, vroeg de politie hem toch naar zijn papieren en fouilleerde hem omdat ze op zoek was naar een mes. Vervolgens bleek dat X. geen verblijfsvergunning had, moest hij mee naar het bureau en werd in vreemdelingenbewaring gesteld. Het is voor ons de vraag of de politie hiermee niet buiten haar boekje ging. Er moet dus ook nog iemand  bij de betrokken politie op de abominabele gedachte zijn gekomen van opname in het gevang van het detentiecentrum. De Europese wet- en regelgeving verbiedt opname in een detentiecentrum en terecht, want het is een slechte omgeving voor een mens. Alleen als de staatsveiligheid in het geding is of vlucht dreigt, is detentie als uiterste maatregel toegestaan. Was daar hier sprake van? Ook aan de substituut-officier van justitie, die moet toestaan dat iemand naar Kamp van Zeist wordt afgevoerd, valt hetzelfde te vragen. Waar zijn we mee bezig?

Tot slot, een positief bericht  in de vakantietijd: In Duitsland zijn mensen bezig om een van de natuurvriendenhuizen open te stellen voor vluchtelingen.

Wake juni 2015

De wake op 7 juni 2015 was geen samenkomst van verharde mensen. In onze gedachten verbonden met de kwetsbare mensen binnen, konden we samen onze stem verheffen en hem een lied geven. Zo verwoordden we ook met zijn allen het gebed in hoop op recht van een vreemdeling uit het Detentiecentrum (te lezen in bundel Medemens 3, KIA).

En we zongen de woorden, die ons bereikten vanuit de bovenlichten van het Detentiecentrum, die ons vrede wilden geven en dank voor alle betrokkenheid. Vragenderwijs spraken we over hoe ver de humanisering van het DTC Kamp van Zeist nu gevorderd is. Daar zijn veel stappen te gaan. Nog is het geen morgen en is waken geboden.

Zo roepen we ook: De overheid dient de IOM, de Internationale Organisatie voor Migratie, financieel te steunen om zijn assistentie bij gezinshereniging weer te hervatten. De IOM assisteerde bij gezinshereniging van 13.209 familieleden in de afgelopen 20 jaar en moet daar door geldgebrek mee stoppen. Wij stoppen niet, we blijven de ingang van het DTC verbloemen en waken door. We shall overcome.

Wake april 2015

Achteraf gezien was de wake op 5 april 2015 een echte Paas-belevenis. Betrekkelijk veel mensen deelden met elkaar hun gevoel van opstand op de eerste Paasdag tegen onrecht en onmenselijkheid. Verzet begint in het klein en in het onopvallende, maar zwelt aan. 

We hoorden het Paasverhaal van Pascal, die ettelijke keren in het Detentiecentrum Kamp van Zeist heeft vastgezeten en alles bij elkaar ook heel lang. Nu in Kinshasa een gevierd zakenman, dankbaar voor de hulp en de opleiding die hij hier heeft gekregen. Na bange avonturen en ellende, dankzij inspanningen van hemzelf, van onze en andere kanten, vormt zijn leven nu een bemoedigend Paasverhaal.

Amnesty International richtte onze aandacht op het nog altijd niet afgeschafte veelvuldig isoleren van gedetineerden in speciale isoleercellen. Een soort interne M.E. draagt geknevelde gedetineerden bij weerspannigheid naar een koude isoleercel. Je kunt om een tweede deken vragen, maar dat garandeert niet dat je die ook krijgt. Je kunt onder cameratoezicht de hele nacht huilen, je kunt na een jaar nog geestelijk kapot zijn. De advocaat weet in tal van gevallen van niets. Als je klaagt en de klacht wordt erkend, krijg je € 10 per dag schadevergoeding.

Voordat we de bloemen in het hek staken luisterden we naar de historische profetische oproep van Martin Luther King jr. uitmondend in We shall overcome en zo is het.

Wake februari 2015

De wake op 1 februari 2015 is op een  koude winterdag, maar de harten van een ruim veertig wakers kloppen warm voor de gedetineerden achter de hoge gevangenismuur verderop. Er wordt volop gezongen begeleid door onze gitarist Herman uit Enschede.

Strengere omstandigheden in het detentiecentrum

In weerwil van de toezeggingen aan de Tweede Kamer van een jaar geleden n.a.v. de tragische dood van de Russische jongeman Dolmatov, zijn de omstandigheden in het Detentiecentrum Kamp van Zeist niet humaner, maar integendeel strenger geworden. De tijd dat de celdeur open staat elke middag is een halfuur ingekort. Dit blijkt uit een recente brief van Kerk in Actie aan de Vaste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie.

‘Respect voor menselijke waardigheid’

Verder wordt stilgestaan bij de rechtbank uitspraak dat wie nu om bed, bad en brood komt als ongedocumenteerde, volgens de rechters niet in een vrijheidsbeperkende locatie mag worden opgesloten ‘uit respect voor de menselijke waardigheid en de normale ontwikkeling van het privéleven’. De staatssecretaris ging daartegen in hoger beroep.

Alleenstaande minderjarigen

In de uiterst problematische ‘gesloten gezinsvoorziening’, de paviljoens voor gezinnen met jonge kinderen achter de gevangenismuur van Kamp van Zeist, is ook apart plaats voor alleenstaande minderjarigen. Zij moeten daar van de staatssecretaris aan hun terugkeer werken. Daar, zegt hij, geldt nog meer dan in het cellengebouw dat opname alleen als laatste middel gebeurt. De waarde hiervan weten wij al zo lang we hier waken. En die weten ook de rapporteurs van de Verenigde Naties, de Raad van Europa, de Europese Unie en tal van NGO’s, zoals Amnesty International.

 De bloemen werden na het zingen van het wakelied en zingend ‘We shall overcome’ tenslotte in de insluitingshekken gestoken. Het was koud, maar droog. Niet mijn ogen.

Oktober 2014

Isolatiecel

Je kunt een rondleiding krijgen door het Detentiecentrum, allervriendelijkste ontvangst.

Het is dan schrikken als je in de officiële gegevens leest dat vorig jaar 662 maal gedetineerde vluchtelingen in de drie detentiecentra in een isolatiecel werden opgesloten.  . Was het voor straf: dan gemiddeld 7 dagen. 30% meer dan eens. Elke dag zitten er dus vluchtelingen in een isolatiecel. Op advies van een psycholoog zijn voorzieningen beschikbaar. Komt de psycholoog zelf ook? En de pastorale zorg? Er is geen bezoek, in de isolatiecel staat een stoel, een toilet en een ventilator. Het beddengoed wordt overdag vaak weggehaald.  Een uur luchten in de luchtkooi. Tegenwoordig wordt er wat te lezen gegeven. Voor toch al getraumatiseerde mensen is  dit, naar wij vermoeden, vreselijk en volstrekt inhumaan.

Helemaal geen dansen op het slappe koord

We lezen de brief in de Volkskrant van 1 september jl. van Cees van den Broek, voorzitter St.Vluchtelingkinderen, Driebergen:

Er is sprake van een misverstand rond noodopvang van illegalen. Het asielbeleid zou vaak dansen op het slappe koord tussen de pijlers van juridische duidelijkheid en barmhartigheid.

Maar het Europees Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa heeft deze zomer uitdrukkelijk bepaald dat ook illegalen bij de overheid aanspraak kunnen maken op basisvoorzieningen als onderdak, voedsel en kleding. Staatssecretaris Teeven kent die uitspraak. Niks dansen op het slappe koord. Juridisch kan het niet duidelijker. Ook het College voor de Rechten van de Mens is zeer bezorgd over de behandeling van afgewezen asielzoekers….Het waarschuwde in juni voor calamiteiten. Ook daaraan schijnt de staatssecretaris geen boodschap te hebben. Nu is het College niet zo maar een clubje vluchtelingenpamperaars maar bij wet in het leven geroepen. Teeven lapt dus niet alleen het Europees, maar ook het Nederlands recht aan zijn laars. Van afgewezen asielzoekers verwacht hij dat ze zich bij de uitspraak van een rechter neerleggen. Laat hij dat zelf ook doen. Dat had de trieste gebeurtenissen in de Amsterdamse parkeergarage wellicht kunnen voorkomen.

Herenigde gezinnen gezien?

Hetzelfde college heeft nagegaan hoe het ging met de bijna 20.000 aanvragen voor gezinshereniging in 2012. In eerste instantie werd de helft afgewezen. Het college heeft de staatssecretaris opgeroepen om ervoor te zorgen dat deze gezinnen hun mensenrechten kunnen realiseren. Er zijn te veel onnodige barrières, zoals de inkomenseis die niet in lijn is met de Europese Unie Gezinsherenigingsrichtlijn   en veel te streng wordt toegepast.

Nooit meer kinderen op Kamp van Zeist in de cel!

Gezinnen met kinderen die op Schiphol aankomen en niet door de Marechaussee en IND worden toegelaten, worden de daarop volgende twee weken niet meer in het Justitieel Complex op Schiphol in de cel gezet, maar nu hier binnen de muren van Kamp van Zeist in een zestal  kindvriendelijke gevangenispaviljoens. Met eigen kookgelegenheid, personeel zonder uniform en met groen verborgen omheining. Ook gezinnen die uitgeprocedeerd zijn worden vlak voor uitzetting hier opgesloten. Op een kale binnenplaats met celbeleving: het Detentiecentrum staat met zijn gebouwen op een grote zandvlakte omringd door 5 meter  hoge lange  betonnen muren.  Om de muren aan het oog te onttrekken kun je nooit genoeg struiken en bomen planten. Je zult ze moeten   slopen. Dat moet trouwens toch, want, we blijven dat bij herhaling benadrukken,  detineren in detentiecentra is wettelijk verboden. Die muren zijn illegaal. En kinderen moeten zich veilig en op hun gemak voelen. Op die kale zandvlakte staan volgens de planning sinds 1 oktober:  6 tijdelijke gezinspaviljoens voor max. 6 personen, een tijdelijk gebouw voor max. 10 alleenstaande minderjarige vreemdelingen en een activiteiten-gebouw. De permanente bouw moet op het Zeister stuk v/h grondgebied plaats grijpen in het eerste kwartaal van 2015.

 De staatsecretaris Teeven spreekt van een zorgwekkende situatie, wij ook. Hij maakt zich met zijn celbeleving zorgen over het onzekere bestaan in de illegaliteit dat kinderen tegemoet gaan als ze niet onder toezicht zouden staan, zoals 45 gezinnen ontsnapt uit de vrijheidsbeperkende locaties toen ze de datum van hun uitzetting hoorden. Dus, zegt hij, moeten kinderen in de gesloten gezinsvoorziening “zonder celbeleving”?  Wij zeggen tegen de staatssecretaris: hier geen kinderen in de cel ! Geen verscherping, geen terugval van beleid,  geen beleving van “geen celbeleving”! Niet hier, niet ergens anders, nee geen kind in de cel. Nooit meer opnieuw hier kinderen in de cel. 

 september 2104

Op ons netvlies beelden van het neergeschoten vliegtuig MH17. Vuur en geweld. In contrast daarna de respectvolle behandeling van de omgekomenen, lange kolonnes rouwauto’s, bescheiden klappende mensenmenigten langs en boven de snelweg.

Tegelijkertijd gerichte aanvallen op kinderen in het Midden-Oosten, precisieaanvallen op VN scholen. De gevolgen van oorlog waar ook ter wereld zijn verschrikkelijk en klinken heel lang na. In dit detentiecentrum Zeist zitten veel mensen met hun eigen herinneringen aan oorlogssituaties, honger en geweld. Zijn we er ook voor hen? Met deze wake vragen we aandacht voor hun situatie en pleiten we voor een humanitair vreemdelingenbeleid. Dat is bitter hard nodig. De respectvolle en ontwapenende manier waarmee de Nederlandse overheid de omgekomen mensen behandelt op hun tocht de afgelopen dagen naar de identificatie in Hilversum maakt in de hele wereld een overgetelijke indruk. Zorgzaamheid en respect voor de dode slachtoffers. Wij staan hier om in stilte hartstochtelijk te pleiten voor het handhaven van deze zorgzaamheid en respect. Ook voor levende slachtoffers, zoals veel uitgeprocedeerden en opgesloten gedetineerden. Wij kunnen niet anders.

College voor de Rechten van de Mens: Dit hoge college van staat rapporteert over de mensenrechten in Nederland in 2013. Het College ziet onder andere de volgende ontwikkelingen ( of het gebrek eraan): . Vreemdelingen blijven een kwetsbare groep. Vreemdelingendetentie en grensdetentie wordt nog steeds niet als uiterst middel ingezet. Aanpassing van de wet is hiervoor nodig.

* Voor vreemdelingen in nood moeten basale levensbehoeften beschikbaar zijn.

* Een buitenschuldvergunning moet verleend worden als de ambassade na 1 jaar nog niet antwoordde.

* De feitelijke beschikbaarheid van medische zorg in het herkomstland moet telkens meegewogen worden bij aanvragen voor een medische vergunning.

* Om huishoudelijke werkers ook toegang te geven tot sociale zekerheid is spoedige bekrachtiging en uitvoering van de International Labour Organisation (ILO) Verdrag 189 nodig.

Medicins du Monde onderzocht de toegang tot zorg voor kwetsbare groepen in Europa – focus op zwangere vrouwen en kinderen:

‘Voor veel zwangere vrouwen die illegaal in Nederland verblijven, is de weg naar de verloskundige moeilijk te vinden. Zij komen vervolgens laat in zorg, wat vaak aanleiding geeft om de verdere zwangerschapscontrole bij de gynaecoloog te laten plaatsvinden’, licht Annette Hoogerbrugge, coördinator zorgcentra Dokters van de Wereld toe. Omdat zwangere vrouwen die illegaal in het land verblijven geen ziektekostenverzekering hebben zijn de kosten van de begeleiding tijdens de zwangerschap en bevalling een probleem. ‘Door omstandigheden kunnen de vrouwen vaak niet thuis bevallen en een poliklinische bevalling kunnen ze niet betalen. Daarom wordt er een medische indicatie afgegeven – en worden de kosten gedragen door het ziekenhuis. Dit zijn onnodig hoge kosten.’

Dokters van de Wereld sprak met 84 zwangere vrouwen in Amsterdam en Den Haag. Zij kwamen vooral uit Nigeria, Ghana, en Suriname en wonen al lang (7jaar) in Nederland.

Gemeente Utrecht betaalt ook voor eigen bijdrage medicijnen

N.a.v. vragen van PvdA en Groen Links heeft de gemeente Utrecht op 18 juni besloten de eigen bijdrage voor medicijnen van ongedocumenteerden te betalen, tot 1 januari. Gemeente Utrecht volgt daarmee eerdere initiatieven van Groningen, Eindhoven, Nijmegen, Arnhem, Amsterdam, Rotterdam en den Bosch. Augustus: Outlawed – Film over uitgeprocedeerde vluchtelingen https://www.youtube.com/embed/jbiaUVvC7V0 Deze film van 7 studenten van de Universiteit Utrecht duurt 52 minuten en laat o.m. Annemarie Busser (Amnesty International) en ‘We zijn hier’ aan het woord en gaat ook over kunst als brug naar de toekomst van onze samenleving.